Jorien, Sandra en Marianne van der Gragt houden van een feestje, maar niet voordat er gesport is. Dat geldt het gehele jaar door en ook tijdens Kermis Keut. Dat maakt de prutrace op kermiszaterdag een prima aftrap. Dit jaar trotseren ze de modderige stormbaan voor de eerste keer gedrieën. Om gezamenlijk over de finish te glijden.
Voor Jorien (35), de jongste van het span, wordt het de tweede Keuter Prutrace, voor Sandra (44) de derde. Marianne (45) haakt dit jaar voor het eerst aan. Althans, dat is de bedoeling. Ze twijfelt. ‘Andere jaren was ik nét teruggekeerd uit het buitenland waar ik was voor ons bedrijf. Prutracen met een jetlag leek me geen succes.’
Sterke geslacht
Dit jaar geen excuus, Jorien en Sandra staan erop dat ze meedoet. Wel zo leuk, als zussen onder elkaar. Ja, er is nog een broer, maar die ‘durft’ niet. Ach, ook het Nederlands voetbal heeft onlangs bewezen dat vrouwen tot het sterkere geslacht behoren.
Prutrace in rustig water
De drie zussen groeiden op aan de Nes. Alleen Jorien heeft het dorp inmiddels verlaten. Deurtje verder maar, naar Wervershoof. ‘Ik ben lerares op de basisschool Gerard Majella in Onderdijk dus kom er nog elke dag. En bijkomend voordeel; met Keuter Kermis ben ik vrij.’ Dat heeft ze goed geregeld. Voor haar zussen ligt het anders. Sandra werkt bij de GGZ en zal, afhankelijk van haar werk, enkele avonden op de kermis te vinden zijn, ook met haar kinderen. En natuurlijk op de zaterdag. Marianne is voor het eerst sinds jaren weer in Nederland, maar is druk met gezin en bedrijf. Hoe mooi dan dat ze de prutrace mee kan pikken. Toch sputtert ze wat tegen. ‘Ik wil wel meedoen, maar dan het liefste in rustig water.’ Tja, dan zou ze op zondag moeten gaan…
Adrenaline en ellebogenwerk
De dames krijgen een voorsprong op de heren. Niet zozeer om van hen te kunnen winnen, maar vooral om het ellebogenwerk te vermijden. ‘Druk zat met al die meiden om je heen. Te duwen en trekken. Logisch, de adrenaline raast door je lijf en het is echt zwaar,’ vertelt Sandra.
‘Van tevoren zijn we best zenuwachtig. Zeker nu we weten dat een goede conditie niet alles zegt. Ik sport veel, maar al na 5 minuten was ik bekaf. Het is hollen, vallen, duiken en jezelf aan de hoge walkant weer omhoog trekken. Veel strompelen en weinig zwemmen. Daar is het natuurlijk ook een prutrace voor. Ik heb wel geleerd om rustig aan te doen. Dat houd je het langste vol,’ vult Jorien aan.
Opblaashaai
Vorig jaar deden er 59 meiden mee. Jorien werd 13e, een hoge positie. Dit jaar gaat ze niet voor de winst. ‘We willen met zijn drieën tegelijk finishen. Vorig jaar stond er een grote opblaashaai waar we overheen moesten glijden, werden we zo de eindstreep over gelanceerd. Ik zie ons dat wel doen samen.’
Maatregelen
Naast de conditie maken de omstandigheden de race. Als het al weken slecht weer is, is het water koud. Dan verkrampt je lichaam snel. Jorien: ‘Op het weer hebben we geen invloed, maar je kunt wel maatregelen treffen. Draag een lange strakke sportbroek en een aansluitend shirt met lange mouwen. Voor de warmte, maar ook om brandnetels, prikkers en takken van je huid weg te houden. Voor zover dat lukt. Vorig jaar stonden de takken evengoed in mijn broek.’
Zonnebloemolie
Ook de stank van de drab is even een dingetje. Sandra: ‘Het blijft vooral zo in je haar zitten. Vorig jaar vlochten we het in en smeerden we er zonnebloemolie door. De ergste prutlucht spoel je er dan zo af.’
Tips en trics, de meiden worden er steeds handiger in. Het is aan Marianne het allemaal zelf te gaan ervaren. ‘Ja ja, ik doe wel mee,’ lacht ze enigszins als een boer met kiespijn. ‘Even prutracen, snel een paar biertjes en dan te brulloft in Wervershoof. Slechte timing ja, maar ik maak het de dagen erna wel weer goed. Tussen werken en slapen door.’
Gehaktballen
De meiden zijn wel wat gewend. Ze memoreren de legendarische borrels bij hun ouders thuis aan de Nes. ‘Het was een zoete inval, we wisten nooit precies wie er zou komen. Het was zo vol dat er altijd wel mensen op de trap zaten. Dan gingen de gehaktballen doormidden.
Foodtruck
Thuis en in het café is de sfeer zo gemoedelijk. Met kermis Keut kan het niet gek genoeg. Niemand kijkt je raar aan. Daardoor is er ook weinig rottigheid.’
Komt ook door de enorme inzet van het kermiscomité en de vele vrijwilligers. Iedereen draagt wel een steentje bij.
Jorien: ‘Als woensdagochtend de school weer begint staat er een foodtruck met heerlijke broodjes om de kater te onderdrukken. Geregeld door enkele ouders uit het dorp. Te gek toch!’
Virtual reality
Voor het zover is hebben ze eerst nog enkele horden te nemen. Dwars door de modder. ‘Kan ik ’t niet gewoon met een virtual reality bril doen,’ probeert Marianne nog als laatste strohalm, maar de zussen zijn onverbiddelijk. ‘We gaan samen de finish over en dat is dat!’
Zo zie je maar weer, kermis verbroedert, ook bij deze zussen.
