Wat een heerlijk zonnig pinksterweekend hebben we achter de rug. Met als uitsmijter de opening van de horeca op maandag om 12.00 uur. Ondanks de regels hebben velen weer volop genoten van een maaltijd, hapje en drankje in restaurant, café en op het terras. Dat smaakt naar meer. Zeker nu de vakantiemaanden voor de deur staan. Of en naar welke andere landen we per auto, trein, boot of vliegtuig mogen afreizen deze zomer is nog onduidelijk. We moeten het doen met onze eigen, tegenwoordig aangenaam warme, kikkerlandje. En dat is beslist geen straf. Ook in Nederland is veel te beleven. Wij zijn er nieuwsgierig naar hoe en waar jullie dit jaar vakantie gaan vieren. In deze Binding lees je alvast enkele verhalen. Hieronder het verhaal van Gerard Bot Deel je mee? Stuur jouw vakantieverhalen en/of -plannen naar redactiebinding@gmail.com.
Ik zit thuis achter mijn PC een artikeltje te tikken voor de Binding in verband met de oproep om je vakantieplanning in Coronatijd te beschrijven. Ik zit nu dus niet in de caravan achter mijn PC onze eerste vakantiedagen te beschrijven, ergens op een camping in de omgeving van het Tsjechische Znojmo. Niet ‘s middag rond een uur of vier, vijf een pivo of een vino, maar een glaasje water.
Vanuit die omgeving zouden wij verder noordwaarts ons geliefde Tsjechië in trekken. Lekker een aantal weken op de bonnefooi weg. Ik zit in de herfst van mijn carrière, af en toe sneeuwt het al. Een voordeel van senior zijn is dat je wat meer vrij kunt ‘kopen’, je kunt langer weg. Niet weg dus. Je baalt er een beetje van, maar al snel is dat over. Het kan gewoon niet. Een weekje Limburg met Bospop dan maar. Helaas is het kaartje een voucher geworden, volgend jaar treedt men weer op. Hé, hebben we nu meer tijd, dan kan het niet.
Maar het meest vervelende in dit licht bezien, is onze reis naar Nieuw-Zeeland, of eigenlijk onze nietreis daar heen. Ook al gaan de grenzen open, dan nog zit je met het vervoer door de lucht. Het is ook nog maar de vraag of je toestemming krijgt om daar te vertoeven, je hebt een soort van visum nodig. In maart waren we er nog vol van, reisgidsen gekocht, surfen op het net. Mooi, mooi, mooi. Wat een natuur!
Je hoort de verhalen van anderen en je ziet jezelf al zitten bij een schitterende zonsopkomst of zonsondergang. En dan valt deze droom in duigen. Maar ook dat went snel, een mens is best wel een flexibel wezen. Wij gaan gewoon niet. Of wel? De tijd zal het leren. Waarschijnlijk kunnen we die ’Nieuw-Zeelandse’ weken Europa weer in. Haken we onze verrijdbare woning achter de auto en gaan we een kant op. Op zich is het allemaal niet zo heel erg.
Het meest mis ik nog het uitzien naar zo’n vakantie, er naar toe leven. Van tevoren al wat lezen, een planning maken, die bij ons trouwens nog nooit is uitgekomen. Onderweg wordt het altijd weer anders. “We kunnen ook daar heen rijden”, zeggen we dan tegen elkaar.
En ach, natuurlijk willen wij weg, maar wat is dit in vergelijking met al die andere problemen, die er zijn. Veel mensen zitten écht in de shit, hun bedrijf, hun toekomst, hun werk, hun opleiding, hun gezondheid, hun enzovoorts. Ik heb het wat dat betreft over luxe. Ik hoop dat het allemaal weer snel verandert, ook voor mijzelf met het pensioen in zicht.
Gerard Bot
