Je zal het meemaken. 0.00 en dan… niks. Helemaal niks. Misschien nog wel afgeteld. Drie, twee, één, …. nul. Niks. Ik zou me afvragen of we wel een nieuw jaar hadden. Of er niet iets was misgegaan. Maar ik had goede hoop. En jullie hebben me niet teleurgesteld.
Voor het eerst sinds jaren ‘moest’ ik weer naar buiten. Voorgaande jaren ging ik mee voor de vorm. Soms onder lichte drang. En altijd met mijn oordoppen in. Ik ben op dat soort momenten nogal voorzichtig met mijn oren. Ze komen nog wel eens van pas met wat ik doe. Door de jaren heen had ik ook een beetje een hekel gekregen aan vuurwerk. Vooral die bommen dan. Maar ook vanwege de schade ieder jaar. Vorig jaar Ceres in de brand. Verschrikkelijk. Vond ook ik dat het maar eens afgelopen moest zijn.
Twee jaar geleden waren we om twaalf uur met z’n drieën, backstage bij een optreden. Vorig jaar had ik een vriend van me over de vloer. Dit jaar zat ik alleen. Ik hoop niet dat deze lijn zich door zet…
Ik moest er dus even uit. De buurt een gelukkig nieuwjaar wensen. Iets verder de straat in stond een groepje buiten. Ik heb er even bij gestaan en samen hebben we staan kijken naar het siervuurwerk. “Mooi hè!?” zegt een vrouw. En ik zeg dat ik het geweldig vind. Een paar minuten later is het af en loop ik terug naar huis. Geraakt door dit moois. Na zo’n raar jaar even iets vertrouwds. Iets van vroeger ook. Samen met wat buren naar vuurwerk kijken. Een stukje verbinding. Ik hoop dit de komende jaren weer zo mee te maken. Zou er ook best wat voor neer willen leggen trouwens. Bedankt voor dit moois!
Johan Keeman
