Zo nu en dan lijk ik op iemand. Met dat lange haar en die baard zo… George Harrison, Tom Petty maar ook Rob Dekay, hoewel ik doorgaans weinig tatoeages heb. Op Facebook ben ik bevriend met een fotograaf.
Wanneer hij een oude foto van zichzelf plaatst, vraagt Facebook hem of hij Johan Keeman wil taggen. Ik geloof dat ik een keer naast iemand wakker ben geworden, omdat ik op één van de 3J’s leek. Laat ik hier geen namen noemen, ik vind het ook weer zo wat om straks de hele tijd ‘Hé Jan Dulles!’ (bijvoorbeeld) te horen. Enige tijd geleden stond ik bij het raadhuisplein te praten. Er stapt een vrouw uit een auto. Ze loopt naar ons toe en vraagt: “Sorry, maar ben jij van die film van gisteravond?” Ik lach en zeg dat ik denk van niet. Een paar weken geleden ben ik voor een portie kibbeling bij de Volendammers. Als ik mijn portie heb (nog niet gehad), zie ik Juf Joke staan en groet haar. Ik loop verder en zie op het laatste moment nog net met wie ze staat te praten. De vrouw. De vrouw van de man van de film. Ze herkent mij (of de acteur) ook en we moeten beiden lachen. Ik kijk net op tijd voor me om niet een plantenbak in te lopen.
Johan Keeman
