Vormfouten. Ze pleiten zelfs de grootste misdadiger vrij. Hoe klip & klaar ook zijn schuld is. Een vormfout; een fout in de procedure. Het kan zelfs gaan om een tikfout. Als de rechter de fout goedkeurt, staat de beklaagde weer op straat. Vrij. Verbazend. Hoe dan? Bewijslast weegt toch zwaarder dan een minieme, menselijke fout die heel logisch blijkt als je de omstandigheden bekijkt? Wat rest is het hoger beroep…
Vormfouten. Ze zijn aan de orde van de dag. Vooral nu het dagelijks leven steeds andere vormen aanneemt. Ze verdienen geen schoonheidsprijs, maar wij hebben het recht om fouten te maken. Die vrijheid geven wij elkaar. Toch?
Totdat het dagelijks leven wel heel erg vervormd raakt. Totdat we met zijn allen niet meer weten welke vorm het beste past. Onwetend en vertwijfeld slaan we wild om ons heen. Als kleine kinderen die vierkantjes en driehoekjes in het juiste gat van de vormenbox proberen te duwen. We douwen net zo lang tot het plastic barst en de zeshoek door het rondje valt. Past!
Vormfouten. We maken ze aan de lopende band de laatste maanden. 100% beslissingen nemen met 50% van de kennis, zo omschreef Rutte het. Een grove schatting; die kennis groeit net zo hard als dat ie krimpt en schiet alle kanten op. Dat past niet. Maar als het moet, maken we het passend. Tijdelijk weliswaar, want wat wringt en we met geweld forceren, barst los. Vroeg of laat. Versneld door versoepelingen die aan alle kanten knellen. De anderhalvemetersamenleving is er een passend voorbeeld van. Hoe geven wij hier vorm aan? We kneden en passen en meten en duwen. Door te nauwe gaten. En dat op afstand. Het maakt dingen stuk, het maakt mensen stuk. Maar we duwen door omdat een hoger kwaad dreigt nog veel meer stuk te maken. Dus zijn er regels, interpreteren we regels en geven we vorm aan regels, binnen de perken.
Eten op afstand
Borrelen in buiten
Vieren zonder feest
En fouten vinden in vorm…
Omdat de een het zus doet en de ander zo en dat nooit iedereen zal passen. Vormfouten zullen we altijd maken. Laten we elkaar daarin de vrijheid geven. Laten we kansen zien en samen ontdekken. Accepteren wat er is en met respect kijken naar wat er gebeurt. Ook nu de horeca weer open is. Als drank onze geest verruimt, onze aandacht verslapt en onze visie verhardt. Straf niet, maar geef ruimte. Wij zijn geen misdadigers, er is geen schuldvraag. Wij zijn slechts mensen op zoek naar de juiste vorm in deze verkeerde blokkendoos.
Waarvan akte.
Mieke de Beer-Koomen
