Camping ‘De Werenfridus’
Wat is het toch altijd spannend, de Sinterklaastijd. Vanaf (vóór) de aankomst in ons land tot en met pakjesavond is het altijd één groot avontuur. Er dreigen vaak dingen mis te gaan maar gelukkig komt uiteindelijk alles toch weer op z’n pootjes terecht.
Ook dit jaar ging niet helemaal van een leien dakje. Maar ach, what else is new? (om het maar even in het Engels weer te geven, de taal waarvan Sint en Pieten bij aankomst op school al bleken te weten dat de kinderen op de Werenfridus die héél goed beheersen).
Het begon allemaal met een filmpje van een zieke Trappedoelie. Het was meteen al duidelijk dat hij dit jaar vanwege gezondheidsredenen niet zou kunnen komen. Gelukkig had hij goede kameraden die het van hem over wilden nemen. Een grote geruststelling voor alle kinderen. Een dag later stond er ineens een tentje in de hal met een slaapzak, wat leesboeken en een aantal lege verpakkingen. In de brief die naast de tent lag stond geschreven dat Diego blij was dat hij de Werenfridus gevonden had (was ook niet zo heel erg moeilijk trouwens, gewoon die prachtige grote school naast de Werenfriduskerk) en dat hij op school wilde bivakkeren om alle lieve kinderen en juffen en meesters van de school beter te leren kennen. Vanaf dat moment circuleerde het tentje met bijbehorende boeken maar ook met het afval dat deze Piet achterliet (netjes was hij zeker niet!!) door de gangen. Een camping was er niets bij! Elke dag was er weer een Youtube filmpje waarin te zien was wat Diego allemaal aan de weet was gekomen en geleerd had. De kinderen volgden het met grote belangstelling.
Feit was echter dat, terwijl Diego prettig ‘vakantie vierde’, Sinterklaas inmiddels radeloos was. Hij was Diego al dagenlang kwijt en had geen idee waar hij uithing.
De grote ontknoping volgde op de dag dat Sint naar de Werenfridus camping … eh sorry … school!! kwam. Sinterklaas, die samen met Pedro in een gestroomlijnde caravan arriveerde, ging er eens lekker voor zitten op de parkeerplaats. Klapstoeltje uit, pot koffie en een krantje erbij, en … genieten maar!! Dat ging echter niet door. Meester Frans, de directeur van de Werenfridus, nodigde Sint en Pedro van harte uit om mee naar binnen te komen om lekker door te warmen en gezellig met de kinderen een feestje te bouwen. Sint legde uit dat hij liever op Diego wilde wachten maar meester Frans, overtuigend als zo vaak, wist hem te overtuigen. Eenmaal binnen, u raadt het al, bleek dat Diego zijn tentje had opgeslagen in de gezellig versierde zaal. Hij lag zo genoeglijk te woelen en te draaien dat zijn hele tentje ervan draaide en schudde. En dát bleef natuurlijk niet onopgemerkt. De kinderen zag het meteen!! En ook Sint en Pedro kregen het in de gaten. Rits open, Diego overeind, flink uitrekken en gapen, en toen … na een standje van Sinterklaas die onnodig ongerust was geweest (“Diego, je moet Sint voortaan echt laten weten waar je je tentje opslaat.”) … feest vieren met de kinderen.
Eind goed, al goed. Tot volgend jaar, Sint en Pieten. En eh … Trappedoelie en alle andere lieve mensen die ziek zijn … een spoedig en volledig herstel namens de hele Werenfridus.
