Ik las deze week een mooi stuk in het blad ‘Ons Amsterdam’. Een magazine over hoe de stad zich manifesteerde terwijl de tand des tijds haar imago probeerde aan te vreten. Er staan prachtige artikelen in die je een mooi beeld geven hoe Amsterdam er ooit uitzag.
Het magazine vertelt over de vele bijzondere mensen die er hebben geleefd en de basis hebben gelegd voor wat de stad uiteindelijk is geworden. Het laat zien hoe bepaalde gebouwen tot stand zijn gekomen, wie de ontwerpers waren, wie dat financieerde. Er staan mooie verhalen in over grondleggers van beroemde bewegingen. Stukken over de vele beroemde schilders die er hun ateliers hadden. Maar ook over die uitzonderlijk bijzondere mensen die hun leven weidde aan de gemeenschap. Diegenen die zichzelf opofferde ten goede van het volk. Mensen die een voorbeeld waren voor de hele mensheid.
In de laatste editie werd een dame op het erepodium gezet die een beetje de basis heeft gelegd voor de verpleegkunde in ons land. Haar naam was Anna Reynvaan. Niet zomaar een dame. In het artikel werd zij vergeleken met de wereldberoemde Florence Nightingale. Ze hadden beiden dezelfde achtergrond. Ook waren ze allebei even ambitieus en gedreven in hun werk. Daar waar het voor iemand anders ophield, begon voor hen pas het échte werk. Zij brachten het vak verpleging naar een hoger niveau. En al werd er verteld dat Anna uiteindelijk ook niet kon tippen aan Florence, het werd wel duidelijk gemaakt dat dit beroep geen ondergeschoven hondje in de maatschappij hoort te zijn, maar dat men dit als een enorm belangrijk beroep voor de mensheid moet waarderen. Een mooi stuk.
Op 29 maart van dit jaar werd Anna’s 100ste sterfdag aangetikt. Een dag dus om haar bijzondere persoonlijkheid en hetgeen zij voor de verpleegkunde heeft betekent eens even extra te eren. Juist precies nu op het moment dat ons land midden in de corona crisis zit, dus deze beroepsgroep enorm onder druk staat. Alsof iets of iemand van hoger hand ons er nog eens extra aan wilde herinneren dat het niet niks is wat deze kanjers voor ons betekenen. Want zo is het.
Daar aan denkend vind ik eigenlijk dat er een in brons gegoten statement moet komen die het verhaal vertelt van de verpleegsoldates die dag en nacht vochten en vechten voor het behoud van de levens in deze fragiele mensheid. Niet alleen in deze virusoorlog, maar al ver daarvoor lieten ze zonder klagen of mopperen zien hoeveel zij van onze mensheid houden. Hun werk is meer dan een roeping. Wat mij betreft staat het volgende week al ergens op een voorname plek te pronken.
Denk aan elkaar en blijf gezond. Ik hou van jullie.
Gert-Jan Brugman
