Crisis of niet, het weer trekt zich nergens wat van aan. Gelukkig is het over het algemeen prima wandelweer en zo trekken wij er ’s avonds ook even op uit. De straat op, de enige plek waar je, naast je gezinsleden, nog mensen kunt ontmoeten. Gewone mensen met gewone verhalen in een ongewone wereld. Straatpraat op 1, 5 meter.
We treffen Eline Ruiter (50) en Susanne Kuys (47).
Ze zijn al zo’n 30 jaar vriendinnen. Samen wandelen deden ze altijd al vaak, nu nog iets vaker. “We kunnen zo lekker tegen elkaar aan mopperen en lachen ook veel. Daar knap je van op na weer zo’n saaie dag.” Beide dames werken thuis. Eline, werkzaam voor www.personeelsvoordeelwinkel.nl van de Hermans Group, zit de hele dag tegenover haar dochter Bodien die bij Abovo Media werkt. “Normaal werk ik 15 uur per week, nu elke dag. De dagen zijn steeds hetzelfde, we komen het huis niet uit. Mijn man werkt nog buitenshuis en gelukkig redt onze zoon van 15 het prima met zijn schoolwerk.”
Susanne: “Ja, onze kinderen van 15 en 18 doen het ook goed. Zij verdienen echt een compliment. Op deze leeftijd is het extra lastig. Maar ik moest zelf ook erg wennen aan het thuiswerken in combinatie met het gezin. Heb echt een nieuwe balans moeten vinden. Ik ben Wijkteam medewerker bij Hollands-Kroon en begeleid gezinnen en volwassenen. Daarvoor doe ik veel huisbezoeken, maar nu moet alles online of per telefoon. En ik ben helemaal niet van het digitale. Inmiddels lukt het goed, ja, je went eraan. Zo flexibel is de mens dus. Ik hoop wel dat we van deze tijd iets leren. Het kan allemaal wel wat minder.”
Eline: “Ja, veel vakanties gaan nu niet door, maar toen wij klein waren ging er toch niemand op vakantie naar het buitenland. Een zomer op het dorp kan ook heel leuk zijn. Laatst werd mijn man Peter 50. Het grootse feest ging niet door, maar zijn verjaardag was echt heel leuk. We kregen veel videobeelden en kaartjes toegestuurd. Mensen kwamen met kadootjes aan de deur en zo hadden we op afstand toch een praatje. Een tante die altijd een kaart stuurt, kwam deze nu persoonlijk brengen. Dan heb je spontaan veel 1-op-1 contact. Op een georganiseerd feest spreek je veel mensen niet echt…
Het ergste vind ik het voor de oudere mensen. Mijn moeder woont nog op zichzelf in Onderdijk. Ze gaat er goed mee om en berust in de situatie, maar de wekelijkse etentjes bij de kinderen kunnen nu niet. Dat is zwaar.”
Wat ze nog meer zullen missen? Kermis natuurlijk. Dat horen we veel tijdens onze ronde straatpraat. Hopelijk zijn we met elkaar inventief genoeg om ons op andere manieren met elkaar te verbinden.
Cok Stange (61)
Hij is van oorspong een Zaankanter, maar inmiddels woont hij al 14 jaar in Wervershoof met zijn Lida Sijm. In eerste instantie wuift hij mijn vragen weg. “Voor ons is er niet zo veel veranderd…”, maar pratende voort, doet hij zijn persoonlijke verhaal. “Ik ben vrachtwagenchauffeur bij Peter Appel Transport en verantwoordelijk voor het bevoorraden van de Deen Supermarkten. Ja, ook hier in Wervershoof. Het is echt een gekkenhuis geweest met al dat hamsteren. Dat is nu wel weer wat normaler, maar mijn werk blijft druk. Omdat mensen niet meer uit kunnen gaan drinken ze thuis een extra drankje en maken ze lekker eten. Lida is thuis en maakt het daar gezellig. Met haar zoon en mijn twee dochters houden we via beeldbellen contact. Vanochtend vroeg had ik nog contact met mijn dochter die in Australië woont, en mijn kleinzoon die vandaag 7 jaar is geworden. Ik hoef hen niets uit te leggen, ook aan de andere kant van de wereld is er Corona.”
Cok denkt dat het nog maanden gaat duren en vraagt zich af hoe we een 1,5 meter samenleving kunnen waarmaken. In zijn vrachtwagen mag hij niemand meer meenemen, maar bij het laden en lossen ontkomt hij er niet aan dat hij soms te dichtbij anderen komt. Hij heeft altijd een flesje desinfecteringsmiddel bij zich: “Tegenwoordig smeer ik meer alcohol dan ik opdrink…”
Wat hij het meeste mist? “Kermis straks! En alle andere leuke dingen op het dorp; Koningsdag, 5 mei viering, de muzikale wandeling. Ja, ik hou het wel vol, we hebben geen keus.”
Annette Steltenpool ziet wel mogelijkheden.
Voor Koningsdag nodigde ze buurtgenoten met een briefje in de deur uit om samen buiten koffie te doen en om 16 uur te proosten. “Op afstand natuurlijk, maar dat lukte prima. En het was evengoed zo gezellig. Ik denk dat we dat met kermis ook op deze manier gaan doen.” Annet ziet haar kinderen en kleinkinderen alleen in de tuin. “De oudste is drie en heeft al goed door dat ze afstand moet houden. Knuffelen doen we niet, maar als die kleintje vallen ben je in een reflex geneigd er direct op af te stappen om te troosten. Gelukkig zijn de vaders en moeders er dan. Dat fysieke contact mis ik het meest. Verder pas ik me gewoon aan. Normaal ga ik regelmatig naar de schoonheidsspecialist en de kapper. Nu ga ik mijn eigen haar kleuren, eens kijken of dat lukt. En anders zet ik toch gewoon een hoed op…”
Tijmen Sijm (15)
Hij staat voor de Dekamarkt. Hij wacht op zijn moeder, die conform de voorschriften alleen de winkel is ingegaan. De leerling van het Martinus-college in Grootebroek is al een tijdje niet meer op school geweest. “De school is al een aantal weken dicht. Ik krijg online mijn lessen, maar nu heb ik vakantie. Ik heb gelukkig pas volgend jaar tentamens en examen. Ik vind het maar een vervelende tijd. Ik mag nergens heen. Ik mag ook niet naar mijn vrienden. Ik mis dat wel. Ik hang maar een beetje thuis, gamen en TV kijken. Af en toe loop ik een rondje en help ik wat in huis. Ik ben blij dat wij weer mogen sporten. Gisteren weer voetbaltraining bij VVW gehad, training met afstand, over en weer schieten en aan de conditie gewerkt. Dat vond ik wel weer lekker om te doen. Ik heb begrip voor de maatregelen. Ik snap dat evenementen niet door gaan en dat we afstand moeten houden.”
Esmee Weel (18)
Ze wandelt met haar hondjes langs de Kagerbos. Mooi moment om even naar haar ervaringen te vragen. “Ik heb het drukker dan ooit. Ik werk en studeer. Ik werk bij een paprikakwekerij waar de laatste weken een hoge oogst was. Ik heb lekker veel uren gedraaid. Ik volg een HBO-studie voor fysiotherapie in Amsterdam. De rest van het schooljaar is de school dicht. De lesstof gaat via internet en videobellen. De praktische leerstof is naar volgend jaar verschoven. De begrijpelijke maatregelen vind ik best vervelend. Ik hoop dat er snel een einde aan komt. Ik mis het uitgaan, de feestjes en festivals. Ik vind het jammer dat Dijkpop en de kermis niet doorgaan. Tja, en dan de zomervakantie. Ik zou in Nederland blijven. De camping is al besproken en ik hoop echt dat de vakantie door gaat. Maar vooral hoop ik dat iedereen gezond blijft.”
Marlot Laan (31)
Bij een huis aan De Gouw wappert de vlag. Voor het raam hangt roze versiering. Er zal vast wel onlangs een dochter zijn geboren. Een dochter in Coronatijd! Marlot Laan (31) is de trotse moeder. “Ja, ik ben twee weken geleden moeder geworden van Senna. In Coronatijd, maar daar ben ik vrij nuchter over. Het is gewoon niet anders. Het is ook wel relaxed, je krijgt niet meteen zoveel visite, dus wij hebben lekker de tijd om er aan te wennen. Aan de andere kan mis ik het ook wel weer, want ik wil haar natuurlijk graag aan iedereen laten zien. In deze tijd gaat het wel wat anders. Tijdens de zwangerschap heb ik wel eens een verloskundige thuis gehad, maar over het algemeen ging het over de telefoon. Dat ging prima. Ik ben thuis bevallen en dat wilde ik graag. Nu ben ik moeder, zo leuk, zo geweldig. Ik heb nu zwangerschapsverlof, maar dat maakt voor mijn werk als fysiotherapeut niet uit, want de praktijk in Medemblik is in verband met het Coronavirus gesloten. Wat dat betreft merk ik er dus niet veel van. Ik hoop wel dat ik half juli weer aan het werk mag.”
