Ik had een “stiltemiddag” gekregen van mijn oudste zoon. “Dat is iets wat makkelijk is voor je”. En dat klopt. Ik had het programma gelezen en verheugde mij op het kleuren van Mandela’s. Heerlijk tijdverdrijf vind ik dat.
We moesten in stilte arriveren
Alleen onze gastvrouw (Brenda) sprak en heette ons welkom. Een knikje en een (scheve) lach was voldoende. Er waren nog 3 anderen en een ieder keek elkaar even aan, maar zweeg. Geen uitwisseling van namen, achtergronden of waarom. Dat zorgt ervoor dat je bij jezelf blijft in je eigen gedachten. Ze hoefden nu niet af te dwalen naar het verhaal van de ander, maar ze bleven bij mij. “Want”, zei Brenda “deze middag is voor jou. Even alleen tijd voor jezelf en niet voor de ander.”
En wat was dat lekker zeg!
Voor iemand die veel moeite heeft met praten, was dit een verademing! Geen moment moeite gehad, omdat er geen moment van je verwacht werd dat je een reactie ergens op moest geven. In de prachtige ruimte achter in de kerk, ging ik mee in de geleide meditatie. En als je dat nooit doet of gedaan hebt, lijkt dat heel iets heel zwevends, maar het was juist heerlijk ongedwongen. Zelf weten hoe je zit of ligt en wat je wel of niet mee wilt doen. En juist als het allemaal niet volgens strakke regels gaat, ga je lekker mee met alles. Tenminste; zo werkt het bij mij.
Daarna kon je daar blijven zitten of liggen
of in de andere ruimte schrijven, kleuren of lekker genieten van de thee met allerlei lekkere hapjes erbij. Ik dacht te gaan kleuren. Dat wilde ik tenslotte zo graag. Maar we kregen ook allemaal een blaadje met een schrijfopdracht: “Schrijf een brief aan je hart”. Een brief aan mijzelf voor over een jaar, waarin ik mij zelf wens dat mijn droom is uitgekomen met alle gevoelens die daarbij komen kijken. En dat kwam binnen en liet me ook niet los. Ook al zal mijn droom om beter te worden, nooit uitkomen, tóch wilde ik het proberen. Want dit is hetgeen wat mij het meeste bezig houdt. Voor mijn gevoel heb ik geen toekomst meer en geen dromen, door die nare ziekte. Ik heb het tóch gedaan en al huilend heb ik de brief aan mijzelf geschreven. Met alle dingen waar ik zo blij om zou zijn als ik dat weer zou kunnen en meemaken. Wat een diep verdriet kwam daar uit. En gelukkig waren daar 2 handen op mijn schouders, die me lieten voelen dat ik niet alleen was. Dat er troost was.
Ik pakte voor de vorm nog een kleurplaat
met kleurtjes die me leuk leken. Maar na 3 streken wilde ik niet meer. Het boeide me totaal niet terwijl ik dat van te voren juist het leukste vond. Ik heb naar buiten zitten kijken en maar zitten denken. Ook het volgende nog geschreven:
En ineens bedacht ik me
dat het allemaal wel heel negatief werd. Er waren tenslotte ook positieve dingen. Natuurlijk zijn er heel veel dingen NIET, maar er zijn ook nog heel veel dingen WEL. En dus ging ik een lijst maken met alle dingen die ik nog wél kan. En het blaadje kwam helemaal vol te staan! Alles genummerd en telkens weer doorgenomen. Het voelde goed!
En natuurlijk was er nog meer te beleven
En zijn er nog meer dingen gedaan, werd er nog meer verteld en werd een ieder nog meer verwend, maar dat weten wij. Daar hebben we in stilte en hélemaal voor ons zelf, in alle gelijkwaardigheid, enorm van genoten! Ik had een heel waardevol cadeau gehad.
Sandra Botman, foto: Gerda Venema
