Ook dit jaar werd door kinderen, juffen en meesters van de Werenfridus weer vol verwachting uit gezien naar het bezoek van Sinterklaas en zijn Pieten.
In alle groepen werd dagelijks naar het Sinterklaasjournaal gekeken. Zo was groot en klein goed op de hoogte van het wel en wee van Sint, Malle Pietje, de hoofdpiet en noem maar op. We leefden mee en zaten enorm in over de stoomtrein (die we wel een beetje op de Zweinstein express van Harry Potter vonden lijken), over hoe het nou precies zat met Oh zo snel en over al dat stro dat in de grote hal van de school lag en waar elke dag wel iets mee aan de hand leek te zijn. Zoals zo vaak bleek alle onrust uiteindelijk voor niets.
Op woensdag 4 december (echt Sinterklaas weer; lekker koud, waterig zonnetje erbij… u kent dat wel) werden Sinterklaas en twee van zijn Pieten met paard en wagen naar onze mooie school gebracht. Oh zo snel was nergens te bekennen deze ochtend maar een vakkundige koetsier zorgde er samen met twee schattige paardjes voor dat Sint veilig aankwam en dat alles keurig op tijd verliep. En gelooft u mij, dat is bij het openbaar vervoer in Nederland helemaal niet zo vanzelfsprekend als het zou moeten zijn. Enfin, u leest de krant en kijkt naar het journaal. Need I say more?
Nadat Sint door alle kinderen was begroet werd hij op het bordes verwend met een prachtig, door de Sinterklaas commissie zelf geregeld, lied. De kindervriend bij uitstek was overduidelijk geraakt en pinkte een piepklein traantje weg. Hoe mooi is dat?
Daarna gingen alle kinderen, meesters, juffen en hulpouders naar de eigen klaslokalen en was het tijd voor hoog bezoek. Natuurlijk waren er diverse spectaculaire, lieve en grappige optredens en presentaties. En waren er mooie cadeautjes en in sommige groepen zelfs surprises met welluidende rijmen waar je hebberig van werd.
Wat een feest! Zeer zeker voor herhaling vatbaar maarrrrrr… toch nog even één klein kritisch (peper)nootje. Die fop cadeautjes van Malle Pietje… ongetwijfeld erg leuk bedoeld natuurlijk maar kinderen, juffen en meesters van de Werenfridus werden er uiteindelijk wel een beetje moe van. We zijn echt niet ondankbaar of zo maar om nou keer op keer met hooggespannen verwachtingen en blije snoetjes een lege doos aan te treffen… tsja. Vriendelijke opmerking plus verzoek dus aan MP… het was leuk, we hebben er enorm om gelachen (in het begin!) maar tóch… niet meer doen. Misschien een ander grapje verzinnen voor volgend jaar?! Of roepen we nu iets over ons af waar we in 2020 spijt van gaan krijgen?
We gaan het zien maar voor nu, voor 2019, tóch een dikke tien!
Dag Sinterklaasje, dahag dahag, tot volgend jaar op De Werenfridus
