Het had groots gevierd moeten worden: 75 jaar bevrijding! Maar ook de herdenking zou weer een speciale editie worden in Wervershoof. Iedere 5 jaar een prachtige bijeenkomst in de Werenfriduskerk met muziek, zang en mooie teksten. Ook ik heb daar een aantal jaren aan mogen meewerken. Dat zijn echt van die dankbare momenten.
Maar ook al is er geen grootse bijeenkomst,
we kunnen toch herdenken. In stilte, in huis. Even in gedachten bij al die slachtoffers van (oorlogs)geweld en bij de familie en vrienden die achterbleven. En we kunnen de vrijheid vieren. We beseffen nu meer dan ooit hoe het is om vrij te zijn. Om alles te kunnen doen wat je wilt, want -hoewel je het nóóit met opsluiting tijdens oorlog kan vergelijken – we zitten opgesloten. We functioneren met strikte regels in een leven waarin altijd alles kon. Even helemaal terug naar de basis. Het is moeilijk en hard, maar wellicht ook nodig om in te zien hoe groot onze vrijheid is geworden na de bevrijding in 1945. Druk met onszelf en overal heen kunnen gaan waar je maar wilt. In een paar minuten tijd heb je een reis geregeld naar de andere kant van de wereld. Geen begrenzingen in wat voor manier van leven dan ook.
En nu zijn we geland
En zien we de wereld écht om ons heen. Geen tropische natuurverschijnselen, maar in de zon in je eigen tuin, waar je opmerkt hoeveel vogels er eigenlijk zijn. Je yoga- of meditatie-uurtje wordt verruild voor een paar uur vissen. Heel rustgevend! Dat verplichte bezoekje aan een ouder familielid wordt ineens heel waardevol, want nu kan het niet meer of zie je elkaar alleen via de telefoon of het raam. Wat zijn verzorgenden en artsen eigenlijk bijzondere mensen! En die leerkrachten – waar gerust soms iets aan mankeerde – hebben wel héél veel over voor hun leerlingen. Ze draaien online lessen en zorgen dat het de leerling aan niets ontbreekt. Hebben ze nog nooit zo gedaan, maar ze doen het allemaal wel! En die stakende boeren? Die altijd zoveel overlast bezorgen voor het milieu? Toch wel erg lekker dat die er zijn, want we hebben zuivel en groenten uit ons eigen land nu de import van producten bemoeilijkt wordt. Ondernemers zijn super-creatief en ook ouders verzinnen allerlei oplossingen voor de dagelijkse problemen in deze tijd. En zo zijn we toch allemaal weer op zoek naar een stukje vrijheid. Om – via een andere weg – tóch weer mee te kunnen doen of proberen om je leven weer “normaal” te laten lijken.
Ik doe dat ook
Mijn vrijheid wordt de laatste jaren met hele kleine stapjes ook beperkt. Langzamerhand word ik monddood gemaakt. Geen grote verhalen meer vertellen, mengen in een discussie of een praatje maken op straat. Uitstapjes zijn lang zo leuk niet meer; te weinig energie en lucht om veel te lopen of te fietsen. Wanneer we uit eten gaan, eet ik niet mee. Geen feestjes, kermissen (!) of verjaardag. Armen en handen die kracht verliezen, inmiddels ook voelbaar in mijn benen. Langzamerhand word ik opgesloten in mijn eigen lichaam en kom ik niet verder dan dat. Verhalen, herinneringen en dromen die in mijn hoofd zitten, kunnen alleen nog via elektronica geuit worden. Ik kan uiteraard niet zeggen dat dat allemaal wel meevalt; het is heel moeilijk, frustrerend en ontzettend verdrietig. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn omgeving. En ik zou mezelf niet zijn als ik daar niet iets op zou vinden.
En dus, denk ik in mogelijkheden, om me weer een beetje bevrijd te voelen
Ik schrijf blogs. Zo houd ik een ieder op de hoogte en hoef ik het hele verhaal niet meer te vertellen. Het is dan ook meteen duidelijk waarom ik er anders uitzie dan voorheen en waarom ik soms geen antwoord kan geven op je vraag. Ook hoop ik met mijn blogs een soort naslagwerk te creëren, waar andere lotgenoten of hun familie iets uit kunnen halen. Er zijn verder geen ervaringen van anderen bekend. Ik heb bedacht dat die eeuwige nekkraag ook als accessoire kan dienen. Een familielid maakt hier perfecte hoesjes voor. Op stap met sondevoeding had ik ook voor elkaar. Een op maat gemaakte tas hiervoor gekregen van vriendinnen. Nu doe ik de voeding ‘s nachts. Scheelt veel gedoe overdag en geeft meer tijd en energie. Ik heb nog veel meer aanpassingen gemaakt en gedaan in mijn leven, om het weer een beetje als vanouds te laten lijken. En als je niet meer zo goed een dagje uit kunt, ben je ook al tevreden met een rondje rijden of even zitten op een bankje bij het IJsselmeer. Het fijne zit hem in het kleine. En dat werkt bevrijdend.
En daarom, lieve mensen
moeten we de vrijheid vieren! Wees dankbaar voor dit groots bevochten recht. Wees blij dat je gezond bent, een dak boven je hoofd hebt, eten in huis en lieve mensen om je heen. Weet dat we over een tijdje weer samen feest kunnen vieren, het leven kunnen vieren, kunnen reizen en omhelzen. Hang de vlag uit en kijk er naar uit. De bevrijding van 2020 zal groots zijn én onvergetelijk.
P.S. de foto is gemaakt op een strand op het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland. Toen voelde ik mij zó gelukkig en vrij!
