Roos is nu 32 jaar. Ze leeft ruim 27 jaar in een rolstoel. Haar voetjes hebben de grond niet meer aangeraakt. En haar voetjes zullen de grond ook nooit meer raken. Dat lieve kleine meisje met lang blond haar werd van haar vrijheid beroofd. Zij was toen 5 en had geen keus, haar lot was gekozen. Maar Roos moest door, met haar lach als wapen en overlevingskracht. Opgeven deed zij nooit en ze groeide op met haar liefdevolle familie en vrienden. Haar vrijheid had zij snel terug. Want wat is vrijheid voor Roos?
Ze wordt wakker in stille rust. Het daglicht komt binnen in haar huis. Twee helden komen haar helpen om uit bed te komen. Ze gaat in haar stoel en rijdt zichzelf naar de badkamer om haar tanden te poetsen. Vervolgens maakt zij zich klaar maken voor de dag die komen gaat. Ze maakt een kop gember thee voor zichzelf klaar. Ondertussen heeft ze ervoor gezorgd dat er een rustig muziekje op de achtergrond speelt. Zij voelt zich goed en blij. Natuurlijk heeft zij ook mindere momenten en dat mag ook.
Zij leeft bewust. Nu leeft zij net zoals iedereen in de coronacrisis. Geen angst zal in haar komen omdat zij weet hoe die bij haar vandaan te houden. Zij heeft een ritme gepakt. Sport bijna iedere dag thuis en vult haar dagen met boek lezen, in de zon zitten, muziek luisteren, Netflix. En ze gaat bijna iedere dag naar haar vader en moeder om samen te eten.
Wanneer zij naar buiten gaat, geniet zij van het mooie weer. De zon die straalt op haar huid. De wind die langs haar gezicht zweeft. Zij zwaait naar bekenden in het dorp of zegt gedag met een lach op haar gezicht. Haar wielen van haar stoel zijn haar voetjes, fiets en brommer in 1. Maar de vrijheid die wij kennen is nu behoorlijk verlaagd. Even geen feestjes of samen zijn voor Roos zoals velen nu ook moeten missen.
Nee, er is geen oorlog hier nu. Er lopen geen Duitse soldaten in het dorp. Nee, we hoeven niet alles te verduisteren ‘s avonds. Nee, wij hebben geen tekort aan voedsel. Nee, we worden niet gedeporteerd naar concentratiekampen. Nee, wij worden niet neergeschoten. Nee, wij hoeven niet in het verzet. Nee, er was geen internet. Nee, er was geen televisie. Nee, er waren geen IPhones of Samsung telefoons. Nee, wij leven niet in angst. Nee, wij leven niet uitzichtloos. Nee, wij zitten niet ondergedoken. Nee, ik zal de 2e Wereldoorlog nooit vergeten. Het boeit mij nog iedere dag en ik heb zelf de plekken mogen zien en voelen van zij die in angst hebben geleefd, zij die geen vrijheid kregen, zij die vochten voor onze vrijheid!
Houd moed lieve mensen. Gebruik je geest elke dag, blijf bezig en voed jezelf met al het moois dat je nu wel kan. Blijf sterk. Want dit zal geen 5 jaar duren.
Denk: Wij leven in vrijheid!
Door: Rosanne Botman
