Een reisverslag van Franca en Bram Visser naar hun dochter Franca, schoonzoon Jose Humberto en kleindochter Olivia in Cuba.
Het is nu maandag 27 december. We zijn hier nu ruim 3 weken. En… we wonen nog steeds in bij Franca. Elke week weer wordt er aangekondigd, dat de casa particulares weer open gaan en elke week wordt het uitgesteld.
Nu vinden wij het niet erg, elke dag dicht bij Franca en Olivia. Zoals in het vorige stuk vertelt ging de horeca wel weer open en wij zijn regelmatig wezen lunchen of eten bij de Tres Jota’s. Alleen kwam er 1 dag voor Kerst weer een maatregel: alle horeca om 21.00 uur dicht. Deze regel is ingesteld omdat men bang is voor de nieuwe coronavariant uit Engeland en Zuid Afrika. Wij hadden al afgesproken om 1ste kerstdag daar te gaan eten en dat was top. Maar om 20.30 uur stond men met de rekening klaar en om 21.00 uur stond iedereen buiten. Politieauto stond voor de deur ter controle. Aan Kerst doen ze hier trouwens weinig. We hebben misschien drie uitingen gezien in de vorm van lichtjes of een sneeuwpop.
Vorige week hebben Franca en ik weer een flinke wandeling door de vallei gemaakt. Ook nu liepen we op een aantal paden vast door rotsen of water. Voorafgaand nog een “leuk” incident. Franca wou haar sportschoenen aan doen en kwam er niet in. Voet er uit en kijken wat er in de weg zat. Kwam een spin uit van 8 cm. Niet gevaarlijk, maar toch…..
Morgen gaan we naar het strand, ongeveer 2 uur met de taxi.
Met oud en nieuw hebben een feest op de finca van de schoonouders van Franca. Er is familie uitgenodigd en wij hebben een varken gekocht, dat op traditionele wijze gerookt gaat worden. Hij wordt als het ware open geklapt en tussen takken gebonden en dan aan een touw boven een vuur gehangen. Uiteraard eerst ingesmeerd met allerlei verse kruiden. Op dit soort avonden is het ook gebruikelijk om domino te spelen en dat gaat er dan fanatiek aan toe.
En dan nog wat over Cuba zelf. In 2018 was het 60 jaar geleden, dat de revolutie hier uitbrak. De dictator Batista werd verdreven en de republiek werd uitgeroepen. Fidel Castro is nog altijd een held voor de meeste Cubanen. Als hij op oude films op tv verschijnt krijgen ze tranen in hun ogen. Castro en Ché Guevara hadden beloofd, dat alle Cubanen een dak boven het hoofd zouden krijgen en dat er altijd te eten zou zijn en dat zijn ze nagekomen.
Het deel waar wij nu zijn Viňales is een echt landbouw gebied, maar waar het toerisme grote vlucht had genomen.
Hier leven de GUAJIRO. Een Guajiro is een cowboy, maar dan zonder koeien, stevig in het zadel van zijn paard , een wit hemd aan en een hoed met brede rand. Zij bezitten meestal een stuk land, waar ze tabak en mais verbouwen. Een varken en kippen maken het compleet. Met zijn ossen ploegt hij het land en buren en vrienden helpen elkaar wanneer dat nodig is. Het zijn eenvoudige mensen, tevreden met hun leven. Van hun komt ook het beroemde witte hemd met lange mouwen, dat later mode werd in de grotere steden en ook Hemingway droeg, als hij op zijn vaste stek zat in het befaamde café El Floridita in Havanna. Wel hebben deze boeren een wantrouwen tegen de stadse mensen, die de regels bepalen. Zo moeten ze 90 % van hun oogst aan de Staat verkopen voor door de Staat bepaalde prijzen. 10 % mogen ze dan houden voor eigen gebruik.
Tot zover maar weer.
Ondanks alles prettige jaarwisseling en een gezond en gelukkig 2021.
Franca, Bram, Franca, Humberto en Olivia
