Er zijn weer veel stappen gezet en drempels overwonnen in de afgelopen weken. Zo heb ik een invalidenparkeerkaart, een rolstoel, een scootmobiel en is de aanvraag gedaan voor een traplift.
De eerste rit met de nieuwe rolstoel
hebben we gemaakt. Van huis tot in het dorp om het huis te bewonderen van een tantezegger. Een heerlijke rit en ik zat lekker. Geduwd door 2 vriendinnen die het wel pratende houden. Mooi weer en ik kon alles weer eens rustig bekijken in mijn omgeving. De week ervoor had ik ook al zo’n ritje, maar dan in de buurt en in de leenstoel. Daarna koffie drinken met buurvrouw en even bijpraten. Simpele uitjes, maar erg leuk.
De scootmobiel was snel geregeld
Met mijn vriendin naar Hoorn om even te oriënteren. Testritjes gemaakt en besloten om er 1 te huren voor een maand. Dan kreeg ik wel een ouder model mee. Binnen 5 minuten na thuiskomst, stond de man al voor de deur om hem af te leveren! Een rondje dorp gedaan met de hond op schoot. Hij vond het heerlijk; lekker ontspannen rondkijken en ondertussen als een soort bescherming voor mij dienen. Ik vond het best een heel ding om zo rond te rijden. Ik kon altijd alles, regelde alles, deed van alles en door alleen op zo’n scootmobiel te rijden, voelde ik me zó kwetsbaar, klein en echt beperkt. Daarmee zou duidelijk te zien zijn, dat ik niet meer alles kan. Van een sterke vrouw verander je ineens in een afhankelijke vrouw. En natuurlijk was ik dat al een tijdje, maar bij iedere grote stap, breekt er weer een stukje af van die sterke vrouw die ik altijd wilde zijn. In de rolstoel was ik “beschermd” door vriendinnen ( en al eerder door mijn man en dochter) en nu had ik dus onze Jippie mee op schoot. Even als afleiding om niet direct mij in zwakke positie te zien.
Maar toch stap ik er weer snel over heen
Want de volgende morgen ging ik alleen naar mijn werk op de scootmobiel. Negatieve gedachten aan de kant en gáán! Nog een beetje spannend bij het oversteken en als ik moest remmen, want dan sta je acuut stil. Maar ik redde het en zat weer lekker een ochtend op kantoor te werken. En weet je: al die mensen die ik dan tegenkom of die mij zien gaan, zijn zó ontzettend lief, begripvol en behulpzaam. Dan denk je weer: “Waar deed je nou zo moeilijk over?” En het voelde heerlijk. Een gevoel van vrijheid en dingen zelf in de hand hebben. Iedereen wil me altijd brengen of halen, maar als je het dan weer even zelf kan doen, geeft dat weer een goed gevoel. Ik heb inmiddels een eigen scootmobiel besteld en die wordt vandaag al bezorgd.
En die traplift komt er dus ook
De schilders zijn op dit moment bezig om de hal en overloop te schilderen en helemaal mooi te maken, dus de traplift maakt het dan meteen klaar. Het punt is alleen dat ik al 2 keer een mail heb gestuurd en daar reageren ze niet op. Je kunt ze uiteraard bellen, maar dat lukt mij dan weer niet. En dat breekt me vaker op. Zoals bij de aanvraag van de invalidenparkeerkaart. Daarvoor wilden ze me juist voor de telefoon vragen stellen. Uiteindelijk had ik de spraakcomputer erbij en wilde het op die manier doen, maar uiteraard deed die weer niet wat ik wilde en zo heb ik in blinde paniek en grote frustratie de verbinding maar verbroken. Wat een teleurstelling! Ik heb toen het hele verhaal uitgetypt en naar ze gemaild. Om te laten weten hoe het aan de andere kant van de lijn is. Dat maakte voor hen veel duidelijk en uiteindelijk kon ik de vragen tóch nog per mail beantwoorden. Binnen een paar dagen had ik de kaart in huis.
En zo verandert er dus weer veel in korte tijd
en zijn het grote drempels die je over moet, maar hoe geweldig is het dat dit er allemaal is! Dat je beperkt wordt, maar met hulpmiddelen tóch weer een stukje vrijheid terugkrijgt. Dat er voor ieder probleem weer een oplossing is bedacht en dat ik in de omstandigheid ben dat we dat zelf kunnen aanschaffen en regelen. Dan ben je toch weer gelukkig dat je in Nederland woont?
Sandra Botman
