Sweet Little Sixteen. Chuck Berry. Ik hoor het nummer op de radio en denk aan het mailtje dat ik zojuist kreeg. Ik kan meiden van zestien laten dansen.
Na de zomer is er een nieuwe leerling bij me begonnen. Ze had al een tijdje gitaarles, maar wilde graag wat meer doen in de rock hoek. Een leuke, enthousiaste meid. En leergierig. In de eerste les laat ze horen waar ze mee bezig is geweest. Ze speelt een heel stuk van Master Of Puppets van Metallica. Er valt zeker nog een boel te halen, daar is ze hier ook voor. Maar ik ben er wel van onder de indruk.
Zojuist kreeg ik een heel leuk mailtje van haar moeder. Hoe blij en enthousiast ze is als ze thuis komt van mijn lessen. Dat het voor een zestienjarige niet altijd mee valt allemaal, maar dat ze er veel energie van krijgt en blij is met de songs die we doen. Staat ze te springen van geluk. Geweldig om te lezen. Dat je dit voor iemand kunt betekenen. En dat muziek zoveel met iemand doet.
Ik denk ook even terug aan hoe het voor mij was. Het is herkenbaar. Voor mij waren de laatste jaren middelbare school niet mijn beste jaren. Gitaarles was iets waar ik erg naar uit keek. Belangrijk om zoiets te hebben denk ik. Iets dat je zo blij maakt. Kan muziek zijn. Dat kan sport zijn. En dan kun je winnen op de 3000 meter en 5000 meter. Dan mag je ook wel even staan te springen van geluk. Helemaal te gek. Maar daar hoeft het niet om te gaan. Iets voor jezelf doen. Komt ook bloed, zweet en tranen aan te pas. Daardoor kom je verder. Iets dat moeilijker geworden is in deze tijd volgens mij. Geduld hebben, ergens aan bouwen. Het gaat niet meteen, maar met kleine stapjes. Maar zet je door dan wordt het steeds leuker. Zo goed om te doen. Iets waar je echt heel blij van wordt.
