Al van jongs af aan, wilde ik moeder worden. Liefst 4 kinderen. Net zoals we dat thuis hadden. Tijdens en vlak na de 1e bevalling, bezwoer ik echter dat er nóóit meer dan 1 kind zou komen!
Gelukkig zwakte dat gevoel later weer af
en kreeg ik nog 3 gezonde kinderen. Allemaal thuis geboren en wat een enorm geluksgevoel hebben die tijden mij gegeven! De mooiste tijd was wel toen ze nog klein waren en ik ze ’s ochtends één voor één mocht wakker maken. Mijn slapende kinderen die ik rustig wakker kuste, die armpjes om mij heen als ze zich nog heel even omdraaiden. Mijn dochter, die altijd met een grote lach wakker werd en zo de dag begon. Echt onbetaalbaar en een super rijk gevoel, want ik mocht dat iedere dag 4 keer doen!
En natuurlijk was het ook druk
Ze sliepen geen van allen snel door ’s nachts dus bijna 8 jaar lang had ik gebroken nachten. Daarbij kwamen dan de ongelukjes, ziektes en amandelen waardoor je zelfs herkend werd door het verplegend personeel in het ziekenhuis. En dan naar school, spelen, sporten, zwemles, ortho. We hebben altijd in het buitengebied gewoond dus moest ik altijd halen en brengen. Ik was soms net een taxibedrijf! En daarbij natuurlijk altijd vrachten met boodschappen en bergen was. Er is altijd wat te doen.
Ik deed wat ik kon en wat mijn hart me ingaf
Ik heb ze rust, regelmaat en regels gegeven en mijn volste vertrouwen, maar ik heb ze ook wel verwend. Apart koken als ze iets niet lustten, weinig tot geen taken in huis geven, overal heenbrengen, vakanties naar verre landen, mooie kleren, goeie cadeau’s en ik was altijd thuis voor ze. En toch: zijn ze alle 4 heel goed “gelukt”, al zeg ik het zelf. Ik ben zo ontzettend trots op ze. Alle 4 verschillend en toch ook weer niet, maar van alle 4 houd ik super veel. “Mijn hart loopt over”, heb ik vaak gedacht. En de rollen zijn nu omgedraaid. Ze brengen me overal heen, koken 2 verschillende maaltijden voor 6 personen, helpen met de was, doen de boodschappen, gaan mee naar ziekenhuis of dokter. Er wordt gezorgd dat ik er verzorgd uitzie en ik word verwend met Sinterklaas, moederdag of verjaardag. Alsof ik altijd al geweten heb, dat ze later al genoeg moesten doen.
Maar juist het moeder zijn, geeft mij nu het meeste verdriet
En doordat ze inmiddels al zoveel voor mij moeten doen in plaats van andersom, zie ik dat ze het heus wel redden zonder mij. Maar ik wil nog zo graag hun moeder zijn. Hun steun en toeverlaat. De persoon voor ze zijn die ze alles willen vertellen. Degene die ze nog even lekker verwend met wat leuks of lekkers. Liters met tranen zijn er inmiddels al doorheen bij het besef dat ze dingen gaan meemaken zonder dat ik daar getuige van kan zijn of dat ze nog te jong zijn om zonder moeder te leven. En natuurlijk zijn ze allemaal al volwassen, maar toch…
Het is niet anders; we moeten het er mee doen
En voorlopig ben ik er nog. Ik geniet er nog van dat ze allemaal om mij heen wonen. Dat ze me zo goed helpen en dat ze me – door Corona – soms ook wel kunnen wegkijken, want 7 dagen en avonden in de week met je ouders als je jong bent: daar zit je ook niet echt op te wachten. Uiteindelijk lijkt onze situatie anders, maar ook dat went en gaat het leven voor een ieder toch gewoon door. Zo, ik gooi er eerst maar weer eens een was in…
