Zaterdag 24 juni was het dan zover, een in het najaar geplande fietstrip naar de Italiaanse Alpen met als thuisbasis Bormio.
De renners die deze week tot een onvergetelijke maakten zijn Henny en Richard Stroet, Marco Kaagman (leve de man van de SRV van je hieperdepiep hoeree) dunne Ton Swart (nu nog dunner), onze verse ridder in de orde, Ed Meester en last but not least de ouwe krijger van weleer met menig wielerervaring Erwin Houtop.
Na een lange tocht en overnachting in Oostenrijk kwamen de vedetten rond het middaguur op zondag aan bij het hotel in het pittoreske Bormio op zo’n 1300 meter hoogte.
Na te hebben ingecheckt werden de stalen rossen geprepareerd om de 1e kilometers van de trip te gaan volbrengen.
Onze oudste en dus wijste van het stel had een mooie klim om mee te beginnen en dus gingen we met goede moed beginnen aan een klim van 23 km nl. Passo del Foscano met een hoogte van 2291 meter, een gemiddeld stijgingspercentage van 4.3 % met pieken van 13 %.
Deze klim werd door een ieder op zijn eigen manier volbracht en met een zwaar, maar goed gevoel daalden we weer af naar onze thuisbasis in Bormio.
Dag twee had de oude meester in gedachten om 2 korte klimmetjes te gaan fietsen om ons voor te bereiden op het echte grotere werk.
Maandagochtend begonnen we met de Torri di Fraele, een kort klimmetje van 9 Km 7 % gem. Met pieken van 13.7 % een mooie, maar zware klim en na wat ranzigheid en Coca Cola blikken gingen we op naar de 2e klim van de dag, de Forte di Oga, die is maar 7 km lang, maar een kuitenbijter pur sang, gem. 7.8 % met pieken van 15.8 %, wat voor bepaalde personen – ik noem geen namen – een pain in the ass klim werd.
De volgende dag volgde het grotere werk. Op de dinsdag zouden we de Passo dello Stelvio gaan beklimmen, een alpenreus van maar liefst 24 km met gem. 7.6 % stijging en met pieken van 13.7 % een ware hel van een klim.
Het plan was om deze klim te doen en dan weer af te dalen naar Bormio, maar de helft van de groep kreeg het in zijn zieke bol om 3 km. voor de top af te buigen en de afdaling te nemen van de Umbrailpas om vervolgens aan te komen in Prato en dan dus van een andere kant nog een keer de Stelvio te beklimmen, hoe ziek kun je zijn, maar zo geschiedde.
Alleen 1 klim op een dag is te doen, maar de 3 personen die een 2e klim fietsten om vervolgens volledig naar de klote te gaan en aan de hemelpoort bij Petrus aanklopten en zo de top van de Passo dello Stelvio met een hoogte van 2758 mtr. bereikten, konden geen boe of bah meer zeggen en na wat Coca Cola daalden zij af naar Bormio om daar van een welverdiende rustige avond te genieten en mooie verhalen te vertellen aan de eettafel. De dinsdag had wel zijn tol geëist, want 2 renners hadden besloten even een rustdag in te lassen op de woensdag. Ook hier noemen we geen namen, want het doet er niet toe wie, maar Ed en Erwin luisterden wel goed naar hun lichaam.
En dus gingen woensdag de overigen de Bormio 2000 fietsen, een klim van ff ruim 9 km 7.7 % gem. Met pieken van 13.2 % een prima klimmetje voor een doordeweekse woensdag.
Donderdag gingen we de beruchte Passo di Gavia bedwingen, een alpenreus van maar liefst 24 Km met een gem. van 7.4% en pieken van 15.7 % een prachtige goed lopende klim met af en toe een stukkie staan op de pedalen.
De hele week was het zonnige weer perfect geweest om te fietsen maar helaas sloeg vrijdag het weer om en daardoor konden we de Mortirola, wat ook een bucketlistklim was, niet bedwingen en gingen we na wat wikken en wegen maar een dagje eerder huiswaarts.
De 6 mannen schoven laat in de nacht weer naast hun partners om ze met mooie verhalen lekker wakker te houden en hun ervaringen te delen van deze onvergetelijke week.
Namens de organisatie wensen we een ieder veel fietsplezier in de toekomst en zullen onze wegen elkaar wel weer kruisen.
Erwin Houtop
