We vallen met de deur in huis. Op afstand natuurlijk. Deze week nemen we een kijkje achter de voordeur van Nico (59) en Marianne (60) Veeken op de Vlietlanden in Onderdijk.
De avondklok is eraf, we kunnen weer langer naar buiten. Voor ons betekent het ook dat we op andere tijdstippen met de deur in huis zullen vallen. Op zaterdagmiddag rond koffietijd bijvoorbeeld. Zo namen we een kijkje in het ‘buitenhuis’ van Nico en Marianne. Ze wonen permanent op de Vlietlanden, 520 vierkante meter eigen grond. Ze zochten iets vrijstaands, dat is goed gelukt.
Vrijstaand. Ze waren het beide toen ze elkaar ontmoetten in februari 2017. Na een scheiding waren ze klaar voor een nieuwe liefde. Ze vonden elkaar bij een 60-ies middag in ’t Fortuin. ‘Gewoon’ op eigen dorp. Ze hadden elkaar nooit eerder gezien, hoewel ze haast naast elkaar zijn geboren en getogen. Nico in Wervershoof, Marianne (meisjesnaam: Feller) in Hauwert.
Het zou ruim een halve eeuw duren voordat de vonk zou overslaan. Nico: ‘De liefde kwam op een moment dat we dachten dat het nooit meer zou komen. Het voelt voor ons echt als een thuiskomen bij elkaar. We hebben aan één woord genoeg en zelfs dat hebben we niet nodig. Op 10 maart 2019 vroeg ik Marianne ten huwelijk tijdens een optreden met Cats aglow in de Park Schouwburg in Hoorn. Onze zanger IJsbrand van Belleghem vroeg haar het podium op te komen. Ze was stomverbaasd, had het niet verwacht. In augustus van datzelfde jaar trouwden we.’
Voordeel van elkaar op latere leeftijd ontmoeten, is dat ze als patchwork gezin, niet meer met alle kinderen onder één dak hoeven te wonen. Nico heeft 2 kinderen, Marianne 3 kinderen én 3 kleinkinderen. ‘Dat voelt voor mij heel eigen, ze noemen mij ook opa’, vertelt Nico. Sinds drie jaar wonen ze op de Vlietlanden in een heerlijk huis, alles gelijkvloers. ‘We werken allebei nog veel, staan volop in de maatschappij.
Marianne is cliëntassistente bij de Bosman Stichting in Venhuizen. Daar begeleidt ze demente ouderen. ‘Mooi werk, maar soms zwaar. Het vraagt wel enige levenservaring om er goed mee om te gaan. Ik werk drie dagen van 10 uur. Dat zijn dubbele diensten.. Omdat ik daarna vier dagen vrij ben, kan ik thuis weer goed tot mezelf komen.’
Nico is onderhoudsmonteur en muzikant. Velen kennen hem als drummer en zanger van de Cats aglow band en het Volksorkest. Hij maakt ook deel uit van the Blue Bandits en Well done, zong samen met Marianne in verzorgingshuizen en werkt ook aan soloprojecten en een Everly Brothers project met een collega uit Friesland . ‘Vorig jaar hadden we 26 optredens met de Cats aglow op het programma staan. Er gingen er 4 van door. Alles ligt stil en dat al een jaar. Gelukkig heb ik mijn reguliere werk. Dat geeft toch financiële zekerheid.
’Natuurlijk mist hij het, maar het was ook wel erg druk. Met de Cats aglow maakte hij soms dagen van 22 uur voor één optreden. ‘Wel ontzettend leuk hoor, omdat het een Cats coverband is, komt het publiek echt voor de band. Je moet echt wel van de muziek houden. We hebben ook wel theaterconcerten gegeven en deden zelfs een tour door Curacao en Bonaire. Of dat ooit weer terugkomt? Het blijft een verrassing, alles wordt nog steeds uitgesteld. Naar later dit jaar of zelfs volgend jaar.’
Hoe dan ook, eens een muzikant, altijd een muzikant. Al toen Nico 7 was wilde hij bij de drumband. Hij was nog te klein. Eerst ging hij bij de fanfare. Dan kreeg hij les van Jaap Karsten op de Driehuizen. Hij bespeelde de klaroen en de trompet. Maar trommelen vond hij het leukste. ‘Op mijn achtste kreeg ik een trommel van mijn moeder. Ze zei: “Jongen, laat horen wat je kan.” Toen ik eenmaal kon roffelen mocht ik bij de drumband. Daar kwam steeds meer jeugd bij in die tijd. Toen ik 11 was kreeg ik een echt drumstel en op mijn 13e stond Anton Koomen op de stoep. Hij speelde accordeon en vroeg of ik wat samen met hem wilde doen. We traden op als duo. Het was het begin van mijn bandgeschiedenis. Vanaf mijn 17e zat ik 12 jaar in Macintosh, een coverband. We gingen alle kermissen in de regio af. Ik wilde nooit hits scoren, maar wel veel en lekker spelen. Dat is wel gelukt.’
Corona stopte alle muzikale optredens en het stopt nog meer. Nico: ‘Corona werkt afsluitend. Het sluit je af van mensen en van je drive. We zaten altijd in een flow, gingen maar door en genoten daar ook van, maar nu is de stroom tot stilstand gekomen. Het geeft meer tijd om na te denken over de toekomst. Het heeft een nieuwe droom in ons leven gebracht. We denken erover om, als de tijd er rijp voor is, in Alicante, Spanje te gaan wonen. Dat lijkt ons prachtig. Ons werk is fysiek zwaar, dat van Marianne trekt ook geestelijk een zware wissel. Wij denken nu: voor dat zich gaat wreken, kijken we naar de mogelijkheden. Versterkt ook door Corona. Dat je straatje doodloopt en je vlak voordat je tegen de muur loopt, de bocht om gaat. Eens kijken welk leven daar voor ons is weggelegd. Wat we daar gaan doen? Musiceren en genieten. Als de liefde er is, kun je van heel weinig rondkomen.’
Als het ooit zover is, verdwijnt het verliefde koppel natuurlijk niet helemaal uit het Westfriese straatbeeld. ‘We zullen regelmatig terugkeren. De navelstreng blijft toch verbonden met onze roots.
Mieke de Beer-Koomen
Wil jij ook meedoen aan deze rubriek? Stuur even een mailtje naar reactie@binding.nl. Onze fotograaf komt een foto maken, het interview kan aan huis of telefonisch.
