We vallen met de deur in huis. Op afstand natuurlijk. Deze week nemen we een kijkje achter de voordeur van de familie Buis aan de Nieuwstraat. Wat gebeurt daar rond de avondklok?
We treffen Joost, Antoinet en Josef San (11) aan een gedekte tafel. Doen ze –bijna- altijd. Veel gezelliger dan met het bord op schoot. In de hoek ligt een klein wollig hoopje te slapen. Het is Punk, de nieuwste telg van het gezin. De Duitse Herder is pas 9 weken oud en de opvoeding verdient een serieuze aanpak. Voorlopig is de keuken van de kamer gescheiden met een hek, ligt er een groot kleed op de grond en staat er een bench klaar voor de nachten.
“Nee, Punk is er niet door de lockdown”, vertelt Joost. “We wilden al langer een hond in ons gezin. Het wachten was op een nestje. We hadden nooit huisdieren. Ooit, bij mijn ouders thuis had ik twee zebravinkjes, Regen en Wind heetten ze. Ik was in mijn wilde jaren niet echt in staat goed voor ze te zorgen. Daarna kwam het er niet meer van. Punk is ontzettend welkom. En ja, fijn dat we nu veel tijd voor hem hebben.”
Op tafel staan taco’s, quacemole en een dampende pan saus. Mexicaans, smakelijk gekruid. Een favoriet maaltje waar een goed verhaal aan vooraf gaat. Joost: “Antoinet en ik kenden elkaar al jaren voordat we verliefd werden. Zaten toen al samen in de Dijkpop organisatie. Gingen we flyeren in Callantsoog, daar kwam de eerste kus. Dat vierden we met een etentje in het Mexicaanse restaurant van dat dorp, bestaat nu helaas niet meer. Jaren later hebben we daar aan tafel ook de naam voor onze zoon bedacht: Josef San. Die etentjes naar de Mexicaan hielden we erin. Later in Hoorn. En nu ook vaak thuis. Josef vindt het ook heerlijk.”
Het Café van Wervershoof gesloten, veel thuis, het valt niet mee. Antoinet: “Nee, dit wil niemand, maar wij maken er met zijn drietjes toch elke dag iets leuks van. Gelukkig krijgen we steun en hebben we de afgelopen jaren gezorgd voor wat vet op de botten. Ja, we leven nu van onze reserves wat we liever in Het Café hadden geïnvesteerd, maar dat is niet anders. Er komt echt wel weer een betere tijd. Wanneer we weer open mogen? Ik hoopte in maart, maar denk nu aan mei.”
“En dan gaat het los”, verwacht Joost. “Als het echt weer kan, dan halen we alles in met zijn allen.”
Voor het moment rooien ze het goed samen. Ze hebben veel contact met zus Paulien en haar gezin en moeder Zwan. Ze kunnen elkaar goed ontmoeten in de grote tuin achter het huis. Die ruimte is een zegen. Net als het mooie gebied waarin we wonen. Schoonheid van de natuur hoef je niet ver te zoeken. Positief ingesteld als ze zijn, tellen ze hun zegeningen. Dat houd je langer vol, dan kijken naar wat er niet is. Ook die instelling is een zegen. Dat kan niet iedereen.
Josef is ook opgewekt gestemd. Hij zit in groep 8 en mag weer naar school, maar hij heeft het niet echt gemist. “Als ik online snel werk, kan ik ook snel weer wat voor mezelf doen. Op school moet je de tijd volmaken”, vertelt hij. Een waarheid als een koe.
Tuurlijk is het leuk om zijn klasgenoten na zo’n lange tijd weer te zien. Gelukkig komt grote vriend Bram om de week bij zijn vader die bij hen in de straat woont. Dan vinden de jongens elkaar wel.
“‘Maar thuis doen we ook leuke dingen hoor”, zegt Josef, wijzend naar de pot met briefjes die op tafel staat. “We verzinnen alle drie opdrachten die we op een briefje schrijven en in de pot doen. Af en toe trekken we een briefje en dan doen we de opdracht samen.”
Waar we dan aan moeten denken? Een behendigheidsspelletje in huis of buiten, een film kijken, allemaal op die dag verplicht een uur lang een boek lezen of een spontaan bezoek aan de McDonalds. Verzin het maar en verras elkaar. Wat een creatief idee. Goede tip voor de lezers van deze krant!
En zo komt de familie Buis door de winter. Op naar een zomer vol nieuwe kansen. Joost, Antoinet en Josef San zijn er klaar voor.
tekst: Mieke de Beer-Koomen
foto’s: Richard de Beer
Wil jij ook meedoen aan ‘Rond de avondklok’? Stuur even een mailtje naar reactie@binding.nl. Onze fotograaf komt een foto maken, het interview kan aan huis of telefonisch.
