Soms heb ik even inspiratie nodig om aan een blog te beginnen. Als ik hier thuis dan om een onderwerp vraag, krijg ik steevast te horen: Jippie! Omdat hij inderdaad wel een groot deel van mijn huidige leven is, krijgt hij vandaag de hoofdrol.
Ruim 2 jaar geleden, bedacht ik dat we wat meer vrolijkheid nodig hadden
Blijheid, troost en afleiding, want er was teveel verdriet en teleurstelling. Mijn moeder (be)leefde haar laatste maanden en met mij ging het ook niet best. En toen bedacht ik zomaar dat ons gezin aan een hondje toe was. En dat zei IK; degene die altijd al een hekel aan honden had, er ook best bang voor was en geen extra rotzooi in huis wilde…En natuurlijk was iedereen hier thuis het er meteen mee eens! Het werd een Boomer, want die laat geen haren achter in je huis. We kozen hem uit, uit een galerij met allemaal schattige hondjes en toen we daar aankwamen, mochten we nog kiezen voor een ander hondje. Maar Jip werd gehaald en was meteen het meest actieve en blije “bolletje wol”, dat er rondliep.
En zo kwam hij dus in ons leven
En is hij niet meer weg te denken. Af en toe is het echt een ADHD-hond: rennen door de kamer met veel geluid en ook niet meer te stoppen. Maar over het algemeen is hij binnen een straal van 1 meter van mij verwijderd en is dan volledig rustig. Hij leeft op de vaste rituelen die we alle dagen hebben. ’s Ochtends als ik beneden kom, slaapt hij nog even verder op mijn schoot, terwijl ik de krant lees. Daarna ga ik achter de computer. Zijn kussen leg ik dan naast mijn stoel en dan gaat hij verder met slapen terwijl ik de mail en het laatste nieuws check. Wanneer ik ’s middags aan de sondevoeding ga en rust houd, weet hij dat hij een dentastick krijgt. Rond 12 uur wordt hij dus al onrustig en zenuwachtig, want hij weet wat er komt. Als er dan verder niemand thuis is, komt hij vaak bij me liggen op mijn nieuwe sta-op-stoel. En ook als ik ergens anders ga zitten tussendoor, wil hij vaak op schoot. Lekker ontspannen om zich heen kijkend. En dat maakt mij ook rustig en ontspannen,
De hoogtepunten van de dag
zijn het ritje mee naar boven op de traplift en mee met de scootmobiel voor een rondje Kerkeland. Dan zit hij rustig op schoot en kijkt dan halverwege even om naar mij met een heel gelukkig hoofd. Dan krijg ik een lik op mijn wang en geniet hij weer verder. Hij is nóg gelukkiger als hij in een lege wasmand op schoot mag naar beneden op de traplift. Dat is echt wel het summum van geluk voor hem! Ook als hij mee mag met de boot, is hij zo zenuwachtig en blij! Aldoor op en neer in de boot om niks te missen van alles om ons heen. Ook als ik in de rolstoel zit, wil hij het liefst de hele tijd bij mij op schoot zitten. Hij is pas 2, maar doet dus al heel bejaard!
Maar hij is ook heel allert en beschermend naar mij toe
Wanneer ik mij (bijna) verslik en dan dus een bepaald geluid maak, dan kijkt hij meteen op om te kijken of het goed gaat. Wanneer ik het dan benauwd krijg en weer probeer te herstellen om goed te ademen, begint hij heel veel te blaffen en rond te rennen. Ook toen we pasgeleden alleen thuis waren en ik was gevallen, heeft hij ontzettend geblafd en alarm geslagen. Gelukkig kreeg ik hulp nadat ik op mijn alarmknop had gedrukt. Mijn zoon was echter ook al onderweg, want die had het aanhoudende geblaf van Jip gehoord. Wanneer ik op de bank zit of in mijn stoel, dan mag de hulp niet stofzuigen in mijn buurt. Hij ziet dat echt als gevaar. Dan gaat hij tekeer tegen de stofzuiger! Als we dan op een andere plek gaan zitten, is er niets aan de hand.
En zo ben ik dus helemaal een hondenmoeder geworden
wie had dat gedacht! Maar dit “autistische, ADHD-hondje”, zoals wij hem weleens bestempelen, is echt het stukje vrolijkheid, blijheid, troost en afleiding geworden, waar wij behoefte aan hadden. We zijn allemaal even gek op hem en hij wordt dan ook overladen met aandacht en liefde. En voor mij is het een hele grote vriend, die er altijd voor me is. Ik ben op deze manier ook nooit alleen en dat is heel wat waard! x
