In een prachtige ambiance hebben een paar honderd mensen in café Van Rooijen gezien hoe Irene met een geweldige eindsprint Koningin van de Spelen werd. Familieleden en supporters hebben vanaf half acht op zaterdagochtend in spanning gezeten in afwachting van de halve finale en finale van de mass start.
Na de halve finales van de mannen was het de beurt aan de ploeggenote van Irene, Marijke Groenewoud, om te proberen de finale te halen. Na de eerste sprint om de punten die recht geven op het halen van de finale, ging Marijke er in de tweede sprint met de punten vandoor en had ze hiermee al de finale bereikt. Ze maakte het nog wel even spannend door enkele ronden voor het einde onderuit te gaan, waardoor het onzeker werd of ze het wel zou halen. Gelukkig reed zij weer snel naar het peloton toe en kon ze in de finale Irene misschien van dienst zijn.
In de tweede halve finale reed Irene zeer geconcentreerd en omdat iedereen haar in de gaten hield kon zij rustig de koppositie pakken en de enkele aanvallen die er waren goed pareren. Ook hier pakte Irene in de tweede sprint de punten die recht gaven op deelname aan de finale. Terecht leverde dat een groot applaus in de zaal op van de supporters.
Ja, en toen kwam de grote finale, waarin Irene de derde gouden medaille kon halen. De spanning steeg ten top bij iedereen die Irene een warm hart toedraagt. Het geluid in de zaal werd op topniveau gedraaid om alles maar goed te kunnen volgen. De eerste ronden ging alles volgens plan, Irene en Marijke hielden de boel mooi bij elkaar. Uitlooppogingen werden eerst door Marijke geneutraliseerd en in het verdere verloop van de strijd reed Irene als een vorstin en met grote zekerheid voorin het peloton en haalde ze persoonlijk nog de Canadese Valerie Maltais terug die ontsnapt was en bijna honderd meter voorsprong nam. Even schrok zij nog van de alweer vallende Marijke Groenewoud, maar toen besloot ze over te gaan op plan B: voorin handhaven en niet meer de drukte opzoeken. Vanuit vierde positie ging Irene al vanaf vijfhonderd meter de eindsprint aan, waar zij even een flashback van vier jaar geleden in haar hoofd zag verschijnen. Echter, nu was het een andere Irene dan toen. Nu blaakt zij van zelfvertrouwen en is ze voor niemand meer bang. Blondin ging haar op driehonderd meter nog wel voorbij, maar Irene had haar goed in het oog, kwam met een veel hogere snelheid uit de laatste bocht het rechte eind op en won overtuigend voor de vierde keer op deze Spelen een medaille, de derde GOUDEN medaille, fantastisch! In de zaal bleef het nog geruime tijd onrustig en gingen de feestbiertjes gulzig van de hand naar de mond, iedereen proost op Irene…..
Via deze weg nog heel vriendelijk dank aan de mensen die op de Simon Koopmanstraat in Wervershoof wonen. Bij bijna alle huizen van deze toch wel lange straat werd de Nederlandse vlag uitgestoken als Irene een afstand moest rijden. Hulde!
Met vriendelijk groet,
Support4Irene
