Door Sandra Botman Foto: Gerda Venema
Vandaag is het 8 weken geleden dat ik “in quarantaine” ging. Er lijkt een einde in zicht te zijn, maar dan hebben we het over nóg veel meer maanden. Dan moeten we ook nog maar afwachten of de nieuwe vrijheden geen nieuwe ziektegolf doet veroorzaken., Blijft spannend én afwachten dus.
En dus zit ik hier nog een tijdje
Ik merk wel dat ik wat soepeler word omtrent het quarantaine-gebeuren. De Glorix-doekjes gaan niet meer alle dagen alles langs en ik heb ook 2 keer koffiedrinkers gehad. Buiten op het terras en binnen. Uiteraard wel met meer dan genoeg afstand er tussen. Op een gegeven moment houd je het niet meer. Ik wilde toch écht mijn vriendin weer zien en mijn vader en zussen. Bellen is voor mij heel vermoeiend en via Whatsapp heb je geen echt contact en worden verhalen niet verteld. We hebben dus heel bewust een regel gebroken, maar ons wel weer aan de andere regels gehouden.
En nu kunnen we dus weer lekker naar de kapper
en de voeten en nagels kunnen worden gedaan. Wat zou dat weer heerlijk zijn, zég! Mijn zoon heb ik een “Coronakapsel” gegeven met een tondeuse. Het staat hem goed, maar voor mijzelf gaat dat te ver. Een (kapster)vriendin van mij komt mij knippen hier thuis. Dus evengoed nog in alle rust en zonder anderen. Enorm veel zin in. En dan die voeten….. Ik ben echt een stuk langer geworden de laatste weken. 🙂 Ik loop op een verhoging van eelt. Ik vijl me een ongeluk, maar hier valt niet tegen op te werken. Lekker dat ook dat weer geregeld kan worden.
Maar dan mijn werk….
Daar baal ik echt enorm van. De fitnessclubs mogen pas 1 september weer open. Dat zijn nog bijna 4 maanden hè? De lonen worden allemaal gewoon doorbetaald, dus ik heb nog wel wat te doen voor de club, maar ik wil dat het gewoon weer gaat draaien! Alles was voorbereid en er kan op een veilige manier gesport worden, zonder enig risico, maar het mag niet. Scholen gaan weer open, er wordt straks weer gereisd per trein of bus, horeca gaat open, campings, bioscopen en in augustus zelfs weer voor 100 mensen tegelijk, maar je mag dan nog steeds niet met een beperkt aantal mensen fitnessen. Het is totaal niet logisch en zó ontzettend verdrietig, want al mijn collega’s willen gewoon weer aan de slag. Gelukkig werk ik voor uitzonderlijk positieve mensen die er van overtuigd zijn dat er een oplossing komt of dat ze die zelf verzinnen, dus dat trekt je mee. En zo blijven we sterk en gaan we ervoor, met z’n allen. Ik denk ook binnenkort weer even een ochtend samen op kantoor te gaan werken, want we missen elkaar…
En mijn gesteldheid
Die laat even te wensen over. Ik ben heel erg gezond (hoe gek ook), maar ik kan nog bijzonder weinig doen. Dat ik de quarantaine-tijd eigenlijk ook wel lekker rustig vind, is al een teken aan de wand. Bij kleine activiteiten als opruimen, aankleden of tafel dekken, ben ik telkens helemaal buiten adem. Telkens weer even zitten om op adem te komen. Gisteren werd het zó erg, dat ik het genoeg vond. Natuurlijk was dat op woensdag en dan is de huisarts er niet. Het alternatief was niet te regelen en dus gingen we naar de Spoedeisende Hulp. “Benauwdheidsklachten” en dan ga je toch de Corona-kant op. Alles getest en gelukkig was alles goed, van hart, bloed en longen. Ik zal me nóg meer moeten inhouden en nóg meer dingen moeten laten, blijkbaar. Dat valt niet mee voor iemand die altijd van alles wil doen. Overigens super goed geholpen en bijgestaan door verpleging en artsen. Eén verpleegster zei heel mooi: “Je hebt geluk dat je aan deze kant komt van de SEH, want wij zijn allemaal helemaal ingepakt en daardoor kunnen wij lekker gewoon een knuffel geven” en dat terwijl ze mijn hand pakte. Fantastisch toch?
We houden vol en blijven samen positief en sterk. Denk goed om elkaar! x
