In memoriam: Nellie Wenners-Stavenuiter
Geboren: 20 april 1927 Overleden: 15 december 2020
“Nô, hé, wat pittug dat je kommen benne!” Zo kon Nellie iemand begroeten in haar “St. Jozef-kamertje,” vol met foto’s van haar dierbaren, bloemen bij de ramen en schilderijen aan de wand.
Waarvan natuurlijk een paar van haar zoon. Je voelde je meteen welkom. Ze was laagdrempelig, gezellig en had een stabiel karakter; kon zich gemakkelijk aanpassen aan nieuwe situaties. Eerst al in het ouderlijk gezin in Onderdijk met zes broers en één zus, kinderen van Jacob Stavenuiter en Aaltje Oud. Samen maakten ze in de crisisjaren een moeilijke tijd door. Toen kwamen de angstige, beklemmende, sobere jaren van de oorlog. Nellie hield een dagboek bij en zocht wat vertier bij haar vriendinnen om de moed er in te houden.
Na de oorlog kreeg ze verkering met haar geliefde Clemens Wenners. Er was woningnood. Toch trouwden ze in 1949, al moesten ze zich behelpen met de zolderruimte van Jan Wenners, de oudste broer van Clemens. Daar werden twee kinderen geboren. Clemens en Sjaak. Zonder mopperen redden Nellie en Clemens het. Gelukkig konden ze later het huis van Clemens zijn ouders betrekken, waar Corrie, Jan en Alie het gezin voltallig maakten. Ze kregen allen een gelukkige jeugd: veel gezelligheid, huisdieren, veel aanloop en vooral veel muziek. Want daar hield Nellie van. Ze was heel muzikaal, werd dirigente van het kinderkoor en een trouwe en gewaardeerde, sterke alt van het dameskoor van de kerk.
Nellie was sociaal en hulpvaardig en zag er niet tegen op om hulp op touw te zetten voor mensen buiten onze grens, voor Polen bij voorbeeld. Met steun van veel vrijwilligers en gulle gevers verzamelden zij en Clemens pakketten met voedsel, kleding en schoeisel, die naar dat land werden verzonden. Twintig jaar lang. Ze heeft er een onderscheiding voor gehad. Ze zorgde dat alles er verzorgd uitzag: er mocht geen knoopje aan een jas of overhemd ontbreken! Zelf ging ze een paar keer met een volgeladen vrachtwagen van Peter Grent mee naar Polen. En ofschoon ze geen woord Pools sprak, ze had toch leuk contact met de mensen.
Toen kwam de grote verandering in 2006: Ze kreeg een herseninfarct en moest revalideren in St. Nicolaas in Lutjebroek. En weer toonde ze haar grote aanpassingsvermogen.
“Vind je het niet erg, Nellie, om hier te zijn. Zo afhankelijk?”
“Wel nee, ik word goed verzorgd en er zijn veel mensen waar ik een praatje mee kan maken!¨
Ze herstelde langzaamaan en belandde na negen maanden in verzorgingshuis St. Jozef. Clemens was daar al, omdat zijn geheugen hem steeds meer in de steek liet. Nellie had het meteen naar haar zin. Veel mensen klopten bij haar aan en zij zocht anderen op. Als er iets in het huis voor de mensen georganiseerd werd, dan was ze van de partij. Dertien jaar is ze daar geweest, heel tevreden. Clemens overleed in 2008, maar ze werd niet eenzaam. En ze prees zich gelukkig met de verdere uitbreiding van haar nageslacht: kleinkinderen, achterkleinkinderen, die haar graag opzochten.
En de ouderdom leek haar uiterlijk niet te raken. Ze zag er nog steeds jeugdig uit met een blos op haar wangen. Toen kreeg corona de wereld in haar greep. Tijdens de eerste golf was er alleen telefonisch contact mogelijk met het verzorgingshuis. Nellie pakte het goed op en paste zich weer aan.
De tweede golf zou haar fataal worden. Een test bij haar bleek positief. Geen bezoek dus. Het ging snel en binnen enkele dagen werd ze doodziek. Nog even onder bescherming haar hand vast houden. Toen was het over. Na een rijk en liefdevol leven sloot ze voorgoed haar ogen.
Parochie Onderdijk
