Arie Beerepoot was eigenlijke een stille. Maar op een mooie lieve manier. Hij sprak altijd op rustige toon en kon heel goed luisteren. Was altijd een luisterend oor en gaf je een prettig gevoel als je met hem aam een tafel zat of aan de bar. Ik heb het genoegen gehad om met Arie op te trekken. Op de handbalvelden, de dars of in de kantine.
De eerste keer dat ik Arie sprak was tijdens de intocht van Sinterklaas. De handbal vroeg trainers en coaches voor de jeugd. Ik (in al mijn enthousiasme) gaf aan dat ik wel trainer wilde worden. Ik kwam toen voor de eerste keer in aanraking met zijn lach. Pretoogjes en rustig. Misschien is het handig dat je eerst coach wordt was zijn opmerking. Maar tegelijk kom je zien dat hij ontzettend blij was met het feit dat je iets voor de handbal wilde betekenen. Want dat was Arie. Hij toonde altijd heel veel enthousiasme als je wat voor de handbal wilde gaan doen. Dat hij veel deed vond hij normaal, maar als een ander iets wilde doen waardeerde hij dat enorm.
Enkele jaren later zat ik samen met Arie op een bankje op het hoofdveld bij de oude kantine. De handbal zocht een voorzitter. Arie luisterde rustig en vond dat ik eerst maar eens op sollicitatiegesprek moest. En zo gebeurde dat ik de volgende avond aan tafel zat met Arie en Cor Nijholt. Cor was toen zijn maatje bij de handbal. Het was geen lang gesprek en zo geschiedde.
Arie was toen de voorzitter van de jeugdcommissie. En na het gesprek gaf Arie aan dat 2 Arie’s wel heel verwarrend was. Dus werd hij Arie2 en ik Arie1. Weer die glimlach. Typisch Arie. Hij wilde niet op de voorgrond ondanks dat hij heel betekende voor de handbal. Trainer, coach en voorzitter van de JC.
Altijd op een warme, gemoedelijke, enthousiaste en rustige manier. Altijd blij. Nooit openlijk op iemand afgeven. Arie was blij met iedereen die de handbal een warm hart toedroeg. De periode dat Arie de jeugdvoorzitter was hij voor mij een inspiratie. Arie liet mij zien hoe je op een gewone manier kon omgaan met speelsters/spelers, coaches en ouders. Hij kon geweldig genieten van de teams. Van de F-jeugd tot aan de senioren. Al had ik wel het gevoel dat zijn hart meer bij de jeugd lag. Als coach, trainer maar zeker als vader. Trots op Karin maar al de meiden van haar team. Want hij was tros op al zijn meiden. Van jong tot oud.
Trots. Hij was trots op zijn club en iedereen die als vrijwilliger zijn steentje bijdroeg.
Wij hadden een clubblad. En het was een gegeven dat de voorzitter en de voorzitter van de jeugdcommissie een woordje aandroeg. Mieke zat in de redactie en ik moest altijd mijn woordje naar Mieke mailen. Op een gegeven moment kwam ik erachter dat Arie in zijn woordje reageerde op wat ik had geschreven. Het bleek dus dat hij mijn woordje al had gelezen. Hij kon daar altijd op zijn manier om grinniken. Het werd dus voor mij dus een sport om zo laat mogelijk mijn woordje in te dienen.
Ik heb Arie nog opgezocht in het Ziekenhuis. Ik vond het aandoenlijk om Arie zo te ontmoeten. Ondanks het feit dat hij zo ziek was probeerde hij toch het positief te benaderen. Zijn duimpje omhoog was liefdevol en emotioneel.
Arie. lief, vrolijk, rustig maar enthousiast en altijd respect voor andere mensen. Ik zal je missen.
