14 mei, Toscane
Inmiddels ben ik 40 dagen onderweg en heb ik ongeveer 900 kilometer afgelegd. De Po-vlakte was inderdaad vlak, maar qua natuur minder fraai. Na Piacenza begon de klim over de Apennijnen. Ik dacht dat ik het ergste wel had gehad na het Jura gebergte en de Alpen, maar niets is minder waar. Op één dag heb ik maar liefst 1100 meter geklommen. Bovenop de bergpas ‘Passo della Cisa’ was ik euforisch, maar ik arriveerde kapot in het dal. De afdaling was zo mogelijk nog zwaarder dan de klim.
Toch heb ik het allemaal gered en wonder boven wonder is alles heel gebleven. Inmiddels ben ik Toscane binnen gewandeld en ik gunde mezelf een rustdag (de tweede) in het mooie oude stadje Pontremoli. Ik sliep daar in een voormalig kapucijnenklooster.
Het klimaat begint nu mediterraan te worden, de Ligurgische zee nadert. Als alles goed blijft gaan hoop ik op 5 juni in Rome aan te komen. Nog 22 dagetappes te gaan!
Mijn beste vriendin Carina liep zo ongeveer de hele Po-vlakte met me mee. Ik vroeg haar hoe ze deze week als pelgrim heeft ervaren.
“Als zeer waardevol, ik vond het heel mooi om een week in jouw wereld mee te lopen. Het is anders als gewoon wandelen. Je zit in een bubbel, een andere wereld. Alles draait om wandelen, mensen ontmoeten, ervaringen uitwisselen, een slaapplaats zoeken, de was doen en samen eten. En de volgende dag dag weer verder. Soms moet je afscheid nemen, maar er komen altijd weer nieuwe pelgrims. Het is iets dat je zelf moet ervaren om te kunnen begrijpen.
Ik snap heel goed dat het verslavend kan werken”.
Petra Koomen
Voor wie me wil volgen kijk op:
petraonderwegnaar.waarbenjij.nu
