Een aantal maanden geleden stond er een artikel in de krant over de, door racisme gemotiveerde skinhead Nico Bodemeijer gepleegde moord op de enorm geliefde Kevin Duynmeyer, 37 jaar geleden in Amsterdam. Dit mede doordat het vraagstuk racisme enorm oplaaide door de zinloze dood van George Floyd in de VS. Iets wat zich tot mijn grote spijt steeds maar blijft herhalen.
Het is dan ook goed dat er veel mensen op de barricades klimmen en zich openlijk uitspreken en verzetten tegen dit mensonterende gedrag in de wereld. En niet alleen in deze vreselijke racisme kwestie, maar er zijn talloze situaties op ons bolletje te noemen waarin onmenselijke zaken de normale handeling van de dag zijn. Macht is een ziekte.
De wereld is een vuurhaard. In deze kapitalistische maatschappij viert het egoïsme hoogtij. Superioriteit en rangschikking is niet iets van de laatste jaren, maar speelt al sinds de geboorte van de eerste mensen. Om de een of andere reden willen we graag beter, mooier, sterker en machtiger zijn. Zij die daar niet aan kunnen tippen, moeten het onderspit delven. “Allen voor één en meer voor mijzelf.” Die gedachte is tot mijn grote spijt een gemeengoed geworden.
Ik geloof in het feit dat je pas de beste bent als je jezelf gelijk kunt zetten aan elk medemens of zelfs ondergeschikt kunt maken aan de ander om ze ruimte te geven te laten groeien. Pas dan kun je jezelf een waardig mens noemen. Het is ook een manier van je andere wang toekeren. Is dat ook niet iets wat in de bijbel wordt gezegd?
Maybe I’m a dreamer. Ik weet dat het niet meevalt de mensen om te laten denken, daar ook naar te handelen. Van huis uit zijn wij gewend om in hokjes te denken, want de wereld ziet er al eeuwen zo uit. Sinds mensenheugenis is er strijd tussen geloven, rassen, klassen en sexen.
Ik prijs mijzelf gelukkig te zijn opgegroeid in een transparante wereld. Voor de broeders die voor mijn klas stonden was het heel normaal dat er chinese, indonesische, surinaamse en hollandse jongens in één klas zaten. Ze maakten geen onderscheid. Voor ons was dat dus heel normaal. Ik had allerlei vriendjes.
Het maakte me geen ruk uit hoe ze eruit zagen, waar ze vandaan kwamen, wat ze geloofden of wie ze waren. We hielden van dezelfde dingen, speelden daarom met elkaar. Natuurlijk was het niet correct dat de jongens en meisjesschool twee aparte dingen waren. Voor ons maakte het geen verschil. Misschien waren die meisjes nog wel meer bijzonder dan wij. Juist omdat we niet bij elkaar mochten, was het een uitdaging om bij elkaar te zijn. De liefde is altijd sterker geweest dan de scheiding. Wat een moraal. Fantastisch.
Die gedachte, dat gevoel heb ik altijd bij mij gehouden. Het maakt niet uit wie er naast je staat, als je van elkaar houdt is het goed, zelfs als je niet met elkaar overweg kunt kun je leren elkaar ruimte te geven. Voor iedereen is er een plekje. Het heeft mijn leven enorm verrijkt. Ik heb veel gezien van andere culturen, geleerd het leven van vele kanten te bekijken. Het heeft me een enorm rijke geest opgeleverd, een prachtig brede kijk op het leven.
Vandaag de dag ben ik blij met mijn gemeleerde vriendengroep. Er zit van alles tussen. Alle kleuren, alle sexen, alle geloven. Het komt van alle niveau’s. Voor mij zijn al deze mensen gelijk aan elkaar. We helpen elkaar allemaal de horizon te verbreden. Het is fijn te proeven van elke cultuur, elke open, oprechte, eerlijke gedachte en/of mening. Het is fijn op elke mond een kus van liefde te kunnen drukken, ongeacht wat daarachter zit. Je bent wat je bent. Voor mij is dat genoeg. Liefde is om te delen. Als het goed is, vloeit daar weer nieuwe eerlijke liefde uit voort.
Het is heerlijk om tussen al deze verschillende mensen gewoon mens te kunnen zijn. Juist hun verscheidenheid maakt ze mooi. Ieder op de eigen manier. Ik hou van ze. Dat is voldoende. Mooier kan een wereld niet zijn. Misschien ben ik een dromer, maar als zo’n gedachte een gemeengoed zou zijn. Tsjonge, jonge. Imagine all the people….
Dikke knuffel.
