Column Mieke de Beer-Koomen
Papa kijkt naar ’t nieuws. Elke avond. Soms ten koste van Sponge Bob, Big Time Rush of Rapunzel. De wereld waarin Dochter zich schuil houdt. Een wereld vol verzonnen verhalen. ‘Ga je weer wat nieuws kijken papa?’, vraagt ze als ze nog even met haar poppenhuis speelt.
Wat nieuws ja, elke dag weer wat nieuws op Het Nieuws. Vaak niets dan ellende. Of de dreiging van ellende. Over crisis, wie wat waar in welke portemonnee gaat voelen, graaiers en strijkstokken, treinongelukken en gifaanvallen.
Niets verzonnen, maar wat is waar?
Inmiddels weet dochter dat ‘wat nieuws’ Hét Nieuws is. Haar gedachten omtrent dit fenomeen bundelt zij samen tot één prangende vraag: ‘Mama, is Het Nieuws echt?’
Om de onvermijdelijke schok nog even uit te stellen vraag ik haar waarom ze dat vraagt. Het kleine meisje vertelt over een treinongeluk en bange mensen. Ik schrik. In een onbewaakt ogenblik moet zij een glimp hebben opgevangen. Beelden branden op haar netvlies. ‘Mama, is dat echt?’
Ineens realiseer ik me dat Dochter in haar roze wereld langzaam, maar zeker heel andere kleurschakeringen ontdekt. Gespannen kijkt ze me aan. Wachtend op antwoord. Stilletjes knik ik: ‘Ja lief, Het Nieuws is echt.’
Terwijl ik die woorden uitspreek en haar ernstige gezichtje zie, vraag ik me af of ‘echt’ de lading dekt. Want welk nieuws is volledig waar, welke delen zijn verzonnen, verdraaid of gemanipuleerd? Welk standpunt is de juiste? Welke waarheid hang je aan? Is er een keuze? En is ook dat niet plaats en tijd gebonden? Het nieuws bestaat slechts deels uit feiten. Het staat bol van meningen en aannames. Soms sturend en misleidend. Het Nieuws is subjectief en alles is relatief.
Echt of verzonnen. Zwart of wit. Die verschillen zijn concreet voor Dochter. De abstracte grijze massa die daartussen ligt, laat ik voorlopig voor wat het is. Inmiddels zit ze alweer in de roze roes van verzonnen verhalen. De grote boze wereld van TV in vrede achterlatend.
De schok van de vraag was voor mij vele malen groter dan de schok van het antwoord was voor haar. Dochter kiest haar eigen waarheid en speelt met het poppenhuis.
Bovenstaande schreef ik in 2013. Over Dochter van 5 en haar frontale confrontatie met treinongelukken en gifaanvallen. Vervang deze door plunderende relschoppers en Coronamaatregelen en zap door naar het nu. Opnieuw gevangen tussen de waarheden die om voorrang vechten. Letterlijk vechten.
Dochter van 12 negeert Het Nieuws. Haar kleurrijke puberwereld is nieuws genoeg, het puberbrein kent geen avondklok. Maar wat heb ik het te doen met al die kleine dochters en zonen die door de ‘echtheid’ van Het Nieuws uit hun wereld van verzonnen verhalen worden gerukt. Laten we ze als vanouds sprookjes vertellen. Zolang het nog kan.
#echteverhalen.nu
