Woensdagochtend na kermis laat ik het festijn weer even door mijn gedachten gaan. Na een zaterdag van kermisborrels, loop ik zondag over de kermis. Het is gezellig druk op straat.
Kermisattracties draaien volop en creëren een mengelmoes van muziek en getoeter. Een lawaai, dat extra wordt aangezet door een lint van kermisborrels, waar een ieder zijn eigen muziek wil laten horen. Kinderen staan enthousiast te wachten op een signaal voor weer een rondje in de botswagens of een snel draaiend apparaat. Een man leunt tegen de viskar aan en geeft de baby de fles. Ik zie veel bekende dorpsgenoten en ja, het gaat goed met mijn been.
Sam en Riet zitten weer onder de veranda. Prachtige reuring in Wervershoof. Ik denk aan Sandra en hoop, dat zij inderdaad bij iemand in de voortuin zit.
In De Hoek heet Van Rooijen weer Van Rooijen. De zaak ziet er mooi uit. Ik koop daar mijn eerste munten, die in de meeste cafés zijn in te wisselen, dat is wel makkelijk. Monique en ik storten ons het feestgedruis in. We hebben er zin in. Heerlijk is dat toch, dat onbevangen gevoel dat je zulke dagen hebt. Maar er is een continu probleem, vooral op zondag: waar moet ik heen? De uitbaters van de cafés hebben een prachtig programma met veel goede bands opgesteld. Ga je naar de een, dan hoor je dat het elders ook geweldig is geweest. Je kunt zomaar de bijzondere kermisborrel van Paul Slagter hebben gemist. In een decor van dolfijnen, een octopus en een zeemeermin draait hij voor zijn gasten plaatjes. Vooral in de schemer wanneer er een vernuftig lichtspektakel bijkomt, is het een lust voor het oog. Hij is wekenlang bezig geweest om dit voor elkaar te krijgen.
Johnny Contant heeft de eer om onze eerste live-act van deze kermis te zijn. Liedjes uit de jaren zestig, veel Cash, maar ook bijvoorbeeld Cotton Fields. The Locals luisteren mee en staan klaar voor hun optreden, behalve de pianist, die moet nog even zijn piano halen. Twee bands uit eigen dorp, zeer divers in muziek. Het pittige ‘Stay with me’ knalt er over. Je blijft dus vanzelf wel. Het is ontzettend leuk dat de podia voor een groot deel door dorpsgenoten worden bezet. Jos Kolenberg is een druk man en speelt in diverse bands, ook bij The Locals dus. Een gitaarvirtuoos, die in alle genres mee kan.
Van Het Café naar ’t Fortuin. Daar speelt een Queen coverband, die volgens ingewijden een spektakel moet zijn. Dat is het ook, de hits van Queen worden op meesterlijke wijze aaneen geregen. Montserrat Caballé herrijst op fraaie wijze. We wurmen ons door de enorme mensenmassa verder en gaan naar Kermuzpop in De Schoof. Niels, Jos (ja, hij weer), Joost en Electric band. Mooi hoor. Het is altijd geweldig om af te sluiten bij ’t Zonnetje. Op een bankje napraten over de dag onder het genot van een patatje en een berehap. Ik wacht daar rustig op mijn snacks. Tot mijn schrik zie ik dat de deur dicht gaat, terwijl ik mijn bakjes op de toonbank zie staan. Het komt goed, het allerlaatste bakje van de dag wordt door Arjan alsnog gebracht.
De maandag begint bij de jaarlijkse borrel van een vriend. Er weer even inkomen. Erg gezellig weer. En net als altijd, daarna naar ’t Volksorkest. Altijd goed, dat weet iedereen. Als Beatlesfans in hart en nieren moeten wij natuurlijk naar de Beatles Revolution Band. Het is ontzettend druk en we staan in de menigte tegen elkaar aangedrukt te genieten van twee sets van the fab four. Tijdens regenbuien wordt het lekker ruim voor het podium. Hoe drukte dan oplost! En daarna weer opvult! De regen komt tijdens ‘Hey Jude’ met bakken naar beneden. Het vult mijn glas en voor ik het weet drink ik alcoholarm bier. Drijfnat, maar voldaan trekken we het dorp weer in.
Dinsdag weer op tijd van huis. Jos staat weer in een band te spelen, bij Beer, prachtige liedjes. Even een borrel halen bij mijn jongste zussie. Het is aangenaam om lekker in het zonnetje te staan. De sterke verhalen gaan over tafel. We gaan weer verder, naar Blue Star. Je benne te laat! Te laat, maar met kermis hebben we toch geen tijd? Het is als vanouds. Nog altijd komt er heel veel volk naar de band. Halverwege de avond alweer naar het laatste liveoptreden. Pearl Jamming. En wie staat hier weer op het podium? Juist en hij staat weer fantastisch te pingelen. Het is niet echt mijn muziek, maar het enthousiasme spat van de band én het publiek. En dan is het toch weer erg leuk.
Verder in de nacht bij iemand thuis de jaarlijkse afsluiting weer gehad. Muzikanten pakken de gitaar er bij en is het nog even genieten. Ik weet het, ik heb veel gemist, maar ook veel beleefd. Wellicht dat anderen over het gemiste gaan schrijven. Vier dagen kermis, maar wat is het mooi als het weer voorbij is. Al dat gezing, gespring, gepraat met familieleden, vrienden, kennissen en dorpsgenoten, vergt wel wat. En eh…lekker als de woensdag ook voorbij is.
Gerard Bot.
