Twee jaar geleden: Paulien en Peter van der Velde gaan na een gezellige dag eten bij Bojo in Amsterdam. Indonesisch, dat is hun favoriete keuken. Peter is dan al ziek. Zij maakten van elkaar een foto. De foto, die Paulien maakte staat hier afgedrukt: “Dit is Peter, zoals hij was, die blijdschap en dat mooie gezicht. Zo herinner ik mij hem.”
Peter is op 14 juni 1967 geboren in Alkmaar. Op zijn achtste verhuist hij naar Wervershoof. Zijn moeder is Wervershoofse en wil graag terug. Zijn jeugd brengt hij door in ons dorp. Hij woont aan de Bannestraat, twee jaar later is er een verhuizing naar een paar huizen verderop. Hij gaat naar de LEAO en de LTS, maar Peter is niet voor de school gemaakt. Zonder diploma’s gaat hij van school. Hij vervult zijn dienstplicht, ook een tijd lang in Duitsland. Tja, en dan? Dan gaat hij maar het dak op. Al zijn vrienden zijn ook dakdekker, dus waarom hij niet? Toch wil hij later ander werk en slaagt hij voor de opleiding van veiligheidsbeambte. Hij wordt surveillant bij de politie in Amsterdam en werkt daar bij verschillende afdelingen. Hij wil natuurlijk hogerop, maar zonder schooldiploma’s kan dat eigenlijk niet. Hij moet er behoorlijk voor praten om de opleiding zonder diploma’s te kunnen starten. Hij wordt alsnog toegelaten, voltooit deze en wordt op zijn 35e hoofdagent. De laatste jaren van zijn politiecarrière werkt hij bij de rechercheafdeling mensenhandel.
Peter trouwt in 1994, na zeven jaar verkering, met Paulien Zwan. Zij wonen dan aan de Slikkerdijk. Later verhuizen zij naar de ouderlijke woning van Peter. Zij hebben nu vijf kinderen in de leeftijd van 17 tot 23 jaar. Voor Paulien dus een echte mannenhuishouding. Maar dat is voor haar na 9 jaar verpleegkundige en16 jaar kinderopvang wel te doen.
Échte bekendheid krijgen zij wanneer zij samen met haar zus Antoinet en haar man Joost Buis Hèt Café in ons dorp overnemen. Paulien: “In 2015 speelde een The Cult Coverband in het café, toen nog ‘Die Twee’. Na een paar borreltjes, kwam dat idee bij Antoinet en mij. Wij zagen wel mogelijkheden. We gingen met de mannen in gesprek en daarna met Jaap Buis, broer van Joost en de uitbater van het café. Wij kwamen tot een overeenkomst en plots waren wij de nieuwe uitbaters. We volgden alle vier een sociaal hygiënische opleiding in Lelystad. Wij slaagden daarvoor, op kermiszaterdag nog wel. We gingen voor de laatste keer écht te Kermis. Toen het half september bekend werd in het dorp, sloeg het in als een bom. Er kwamen ontzettend veel positieve reacties, maar men vroeg zich ook af of wij dat wel aan konden.”
Dat is wel gebleken. Ieder heeft zijn kwaliteiten. Peter kookt graag en wil de keuken voor zijn rekening nemen. Hij zou drie dagen bij de politie werken en verder in Hèt Café, maar dat blijkt een zware wissel op hem te leggen, te druk. Het kok zijn vindt hij ook niet zijn ding. Koken is wel dé hobby van hem, maar commercieel koken is wat anders. Na een jaar besluit hij te stoppen met zijn aandeel in hun café. Hij gaat weer volledig aan de gang bij de recherche. Wel springt hij bij tijdens de kermis en evenementen. Maar verder niet meer achter de bar, hij zit er liever voor.
Toch is zijn invloed nog aanwezig. Paulien: “Wij maken nog gebruik van zijn gerechten en zijn wijze van opdienen. Het moest van hem ook veel zijn. Peter kookte met smaak. Thuis ook. Het was naast vakantie vieren en films kijken met Bert zijn grootste hobby. Hij had ritsen kookboeken en las deze ook echt, zoals een ander een roman leest. Zijn voorkeur was de Indonesische keuken.”
Eind 2017 krijgt Peter darmklachten. Na een aantal huisartsbezoeken is er een doorverwijzing naar het ziekenhuis en na onderzoek blijkt het al meteen fout te zijn. Op 1 november wordt zijn leven op zijn kop gezet. Er is een tumor. Operaties, bestralingen en chemo volgen, maar helpen uiteindelijk niet.
Paulien en kinderen: “Het gekke is, dat hij zich nooit ziek heeft gevoeld. Je zag niets aan hem. Hij was altijd blij. Hij deed gewoon zijn dingen. Hij wandelde veel en dronk bijvoorbeeld ook een lekker biertje. Thuis was hij een fantastische man én vader. Hij was er altijd voor ons. Iedereen mocht komen. Hij kookte dan ook. Het was altijd gezellig met hem. Maar hij was wel ziek natuurlijk. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit, maar daar hoorde je hem niet over.”
En dan komt de corona binnensluipen. Het hele gezin is ziek geweest van het virus. Voor Peter betekent dit een versnelling van zijn ziekteproces. Het gaat heel snel minder met hem en na een ziektebed overlijdt hij op 8 juli 2021. Een familieman, wiens leven volgens de behandelende artsen door corona een jaar is bekort. Op 13 juli vormen zijn collegae een erehaag, waarlangs een lange stoet mensen Peter door het dorp naar zijn laatste rustplaats brengt. Een bijzondere en imponerende gebeurtenis in ons dorp.
“Vier het leven. Ga niet kniezen. Laat het leven doorgaan.” Met deze woorden nam Peter, omringd door zijn gezin, afscheid van het leven.
Gerard Bot
