Op zijn shovel reed hij door het dorp. Iets voorovergebogen vooruit kijkend, maar toch alles ziend in de omgeving. In het voorbijgaan ging steeds zijn hand omhoog, de zwaai van Ko. Bijna iedereen kende Ko, dus werd er heel wat afgezwaaid. Zal hij nu alleen maar gezwaaid hebben?, vraagt men zich gekscherend af. Nee, hij was een harde werker. Vaak met bestratingen in ons dorp. De zwaai is er niet meer. Een onverwacht ernstig hartprobleem nam hem weg.
Ko Boos en Meini Reus worden op 29 december 1957 verblijd met Ko. Ko groeit op in de Kalverstraat en gaat naar de KTS in Hoorn. Op 16-jarige leeftijd gaat hij bij Jan Buis in Andijk aan het werk. Hij is daar 25 jaar kraanmachinist.
Heel veel woningen zijn door hem onderheid. Na de bedrijfsbeëindiging gaat hij naar scheepsbouwer Jongert. Hij wordt daar verfspuiter en gaat heel Europa over, twee weken Spanje, drie weken Italië en maar onderweg. Maar zijn gedrevenheid en betrokkenheid gaan hem parten spelen. Hij trekt zich het werk te veel aan en enige rust is welkom. Na tien jaar begint hij wat nieuws. Zijn zoon Ko (ook al vader van een Ko) heeft een eigen stratenmakersbedrijf en kan vader prima gebruiken.
Vader blijkt een grote steun voor zoon Ko. Naast het straatwerk is de duizendpoot achter de schermen een niet weg te denken kracht.
In zijn vrije tijd is hij bezig met werkzaamheden in het pand, repareren, opruimen en alles wat bij een eigen bedrijf hoort, want dat gevoel had hij wel. En Ko is een geweldig sparringpartner voor Ko. Pa wordt nu dan ook dáár node gemist. Als herinnering hangt zijn overall nog op zijn werkplek, waar hij een leegte achterlaat.
Ko werkt zes dagen in de week. Zijn vrouw Selma: “Ko was altijd druk aan het werk. Thuis was hij lief en aardig. Rustig ook, maar hij kwam inwendig wel eens woest thuis wanneer het op het werk niet ging zoals hij dat wilde. Dat was Ko. Hij was behulpzaam en je kon altijd op hem rekenen. Ik heb het heel erg mooi gehad met hem.”
In zijn vrije tijd zijn er de Mercedes en de motor. Met name in de bouwvak toert hij rond, waarbij het gas wel eens open moest. Dat vond hij prachtig, vooral in zijn motorpak met zijn naam erop, gekregen bij zijn laatste jubileum van het werk. Hij ging regelmatig naar een Grand Prix. Ko was een goede schaatser, een sport die hij trouw bleef. Hij reed het hele land door om de schaatsmarathonsport te zien. Ajax en de wielersport volgde hij achter de buis.
Ko was getrouwd met Selma Nieuweboer. Eind van het jaar zouden zij 42 jaar zijn getrouwd, van jongst af aan al dus samen. Zij hebben twee kinderen en vier kleinkinderen.
Bij zijn afscheid staan rijen vol mensen om hem een laatste groet te brengen. Hieruit blijkt wel hoe Ko werd gewaardeerd. Een emotioneel afscheid in coronatijd, waarbij niet meer dan een knikje naar zijn familie mag worden gegeven. Het vindt plaats in het vernieuwde bedrijf, dat voor deze gelegenheid mooi en in stijl is aangekleed. Bij het verlaten ga je nog langs dé goudkleurige Mercedes, waaraan hij zoveel uren spendeerde. Net gereviseerd en gespoten, maar nog niet nieuw bekleed, dat is na zijn overlijden nog gedaan. Ko heeft nooit in zijn nieuwe trots mogen rijden. Ko, ofwel Kootje, overleed op 14 september 2020.
Gerard Bot.
