Kees Dol is geboren op 8 juni 1957, zoon van Theo Dol en Corrie Keizer. Hij groeit op aan de Zeeweg 12. Hij heeft drie broers en drie zusters. Later verhuist het gezin naar de Bannestraat. Na de lagere school gaat hij naar het atheneum van Hageveld in Heemstede. Het atheneum maakt hij af in Hoorn.
In 1977 gaat hij werken bij de verzekeringsmaatschappij Delta Lloyd, afdeling pensioenen. Dat doet hij zijn gehele carrière lang en volgt daar diverse cursussen. Wrang genoeg heeft hij zelf niet van pensioen mogen genieten.
Kees blijft Wervershoof trouw en woont er zijn hele leven. Hij speelt jaren in het eerste elftal van VVW-voetbal. Een beenbreuk zorgt voor een teleurstelling in zijn verdere sportleven. Na een herstel voetbalt hij weer, maar een nieuwe breuk maakt een einde aan zijn veldvoetbalcarrière. Kees volgt een opleiding als sportmasseur en wordt verzorger bij het eerste team. Hij blijft daarna als supporter en scheidsrechter betrokken bij V.V.W. en ondersteunt de organisatie van het jaarlijkse toernooi om de ‘Theo Dol-bokaal’.
Zaalvoetballen doet hij al vanaf het eind van de jaren ’70, samen met zijn voetbalmaatjes bij FC Lobo, nu Nieuweboer Architecten. In 1981 wordt hij secretaris van de vereniging. Tijdens de herinneringsbijeenkomst voor Kees sprak voorzitter Peter Koopman over de 38 jaren, dat Kees secretaris en een drijvende kracht is geweest. Zijn visie was dat elk lid op zijn of haar niveau moet kunnen sporten, prestatiegericht voetbal mag nooit ten koste gaan van het plezier. Kees doet naast het secretariaat van alles voor de vereniging. Hij is scheidsrechter, coacht de jongeren, werkt hard om damesvoetbal te promoten. ‘Zijn’ Kersttoernooi groeit uit tot een jaarlijkse happening, waar vele mixteams strijden om de felbegeerde bokaal. Hij is lid geweest van SSW, een overkoepelend orgaan voor de verenigingen van ons dorp. Een gedreven kracht, die tot de laatste week voor zijn overlijden betrokken is. Op 31 augustus schrijft hij zijn laatste mail in verband met de overdracht van zijn taken bij de zaalvoetbal. Kees was toen al een jaar ziek.
Wanneer het voetballen niet meer gaat, meldt hij zich aan als lid bij volleybalvereniging VVW, waar hij in zijn jongere jaren ook actief was. Hij geniet van het spelletje en gaat zelfs tussen de chemo’s door nog graag naar De Dars om te volleyballen.
In het voorjaar van 2018 stopt Kees, na ruim 40 jaar Delta Lloyd, met werken. Niet helemaal, want hij wil als ZZP’er nog van betekenis zijn voor de ICT-werkzaamheden van zijn beroep, maar zover komt het niet. In oktober 2018 krijgt hij een vreselijke diagnose, een zeldzame vorm van kanker, ongeneeslijk. Tijdens zijn ziekte is Kees een man van wilskracht, van doorzetten én van hoop. Hij blijft nog lang wandelen. Met pet en zonnebril, (vanwege een netvliesloslating in het verleden), rustig wandelend, is hij herkenbaar voor menig dorpsgenoot.
Vlak voor zijn overlijden is Kees nog aanwezig bij het afscheid van zijn moeder, zij streden beiden tegen kanker. Zijn moeder heeft zíjn afscheid gelukkig niet mee hoeven maken.
Kees tekent bij vergaderingen en telefoongesprekken op zijn werk, jarenlang figuurtjes. Een aantal daarvan werkt hij tijdens zijn ziekte uit in grote schetsen. De laatste maakte hij in september 2019, genaamd ‘Carrousel van het leven’. Hij maakte deze speciaal voor de mensen die bij zijn leven betrokken zijn geweest. In de week rond zijn afscheid hebben velen deze tekening in de vorm van een bierviltje mogen ontvangen. Als blijvende herinnering.
Kees, getrouwd met Maria Kolenberg, heeft drie zoons, drie schoondochters en een kleindochter, die zijn ‘alles’ was. Kees overleed op 8 september 2019.
Gerard Bot.
