“Ik heb altijd zo gewerkt, dat de bewoner centraal staat. Wat heeft men nodig en wat kunnen wij daaraan doen?” Dat zegt Gonnie Neuvel uit Andijk wanneer zij terug kijkt op 45 jaar werken in de zorg.
En ook: “Ik vond het leuk om te doen. Ik kijk terug op een plezierig arbeidzaam leven. Geen dag is hetzelfde. En altijd ga ik weer tevreden naar huis. Ik moest 45 jaar geleden wel even wennen. Ik dacht zelfs bij mezelf, dat ik dit werk niet lang zou doen. Maar al snel pakte het goed uit.”
De twee jaar opleiding voldoet zij in de jaren zeventig bij Sint Nicolaas in Lutjebroek. Helaas krijgt zij geen baangarantie en solliciteert zij elders. Op 20 december 1977 begint zij in Het Gezinspaviljoen te Bovenkarspel. Na 26 jaar vindt zij het tijd worden om naar een ‘nieuw’ huis te gaan. Sorghvliet in Andijk is de volgende halte. In die tijd is alles al onder de Omring gaan vallen. De laatste tien jaar werkt zij in Sint Jozef te Wervershoof.
Een trouwe zorgverleenster. Met de hevige sneeuwval in de winter van 1979 gaat zij zelfs de avond van tevoren al heen. “Ik wilde er gewoon altijd zijn wanneer ik er moest zijn. De bewoners moeten zorg hebben.”
Gonnie heeft veel veranderingen meegemaakt. “Vroeger hadden we een rapportschrift waar alles van iedereen in stond. Nu lopen we met de iPad rond waarin ieder zijn eigen dossier heeft. Vroeger hielden we een uitgebreide briefing, dat is niet meer zo. Er is een korte overdracht. Het is gewoon niet meer te vergelijken.
In het begin deden we eerst de zorg aan de bewoners, daarna de huishouding en tegen de middag waren we in de keuken. We werden voor alle werkzaamheden in het huis ingezet. We gingen zelf met de bewoners naar de dokter, zetten de krulspelden in en tijdens de nachtdienst stonden we ramen te lappen. Nu doen we alleen nog de zorg. De zorg is veel zwaarder geworden. De verzorgingshuizen zijn verpleeghuizen geworden, dat betekent ook dat de bewoners veel meer zorg nodig hebben. Tel daar het personeelstekort en de coronaproblematiek bij op en dan is verdere uitleg niet nodig om te zeggen dat het mij de laatste jaren steeds zwaarder valt. Er is steeds minder tijd voor de bewoners. Er is daarom ook minder schik dan vroeger. Jammer is dat.”
En nu, 45 jaar later, komt er vrije tijd. Wat gaat Gonnie doen? “Ik ga eerst uitrusten. Lekker rustig aan doen, puzzelen, haken, oppas voor de kleinkinderen en lezen. Mijn man Piet en ik zullen samen veel wandelen en fietsen. En verder weet ik het nog niet, de dagen zijn snel ingevuld. Maar eerst moet ik nog tot en met 19 augustus aan het werk en afscheid nemen van mijn fantastische collegae.”
Gerard Bot
