Mogen we even voorstellen? Esther Hoogland: nieuwe beheerder van De Schoof. Het is maandagochtend, iets over negenen. Op zoek naar Esther Hoogland van De Schoof, hét sociaal cultureel centrum van Wervershoof. Een mooi multifunctioneel gebouw in het centrum van het dorp, hoe mooi wil je het hebben?
Een grote drukte en dat niet alleen door de vele bezoekers van het Prikpunt. In de “kuil” – zoals ze het noemen – achter het gebouw- ruim 130 kinderen met hun begeleiders die in het kader van de Kindervakantiespelen de Wervershoofse jeugd een tweetal prachtige weken gaat bezorgen. Maar waar is Esther?
Ja, inmiddels gescand: te midden van al die ouders: druk pratend, lachend, groetend. Daar staat ze: de nieuwe beheerder van De Schoof.
Esther Hoogland (43 en zelf moeder van twee kinderen) was na 15 jaar werken bij de Kinderopvang toe aan iets nieuws. Hoogland? Toch niet familie van? Jazeker, dat waren mijn opa en oma: Frans en Lida Hoogland: nog niet zo heel lang geleden zeer bevlogen vrijwilligers van de Schoof, in het oude gebouw wel te verstaan. “Mijn wiegje heeft nog onder de tapkast gestaan”, zegt Esther. “De Schoof is mij met de paplepel ingegoten”. “Dit heb ik altijd nog gewild. Beheerder worden. En toen deed die kans zich opeens voor. Supermooi”.
Nu inmiddels twee maanden werkzaam in de Schoof praat ze onder het genot van een kopje koffie boeiend en enthousiast over haar nieuwe baan. Over de vele contacten die hier worden gemaakt, over de grote inzet van al die vrijwilligers die onbaatzuchtig klaar staan voor de eigen gemeenschap, over de vele activiteiten ( en dat zijn er nogal wat, getuige de lange lijst die ze opsomt). “Maar weet je wat mij het vrolijkst maakt?”, vraagt Esther om dan zelf het antwoord te geven: “Dat ieder hier zichzelf kan en mag zijn. Er zijn zoveel mensen met hun eigen specifieke kwaliteiten…en hier kan alles. Ons motto bij de Schoof is: we doen het samen voor de gemeenschap”. Ondertussen gaat de telefoon. Esther moet even iets regelen. De agenda komt erbij en een nieuwe afspraak wordt gemaakt. “ja, soms neem je je van alles voor, maar komt er niets van terecht…..Heerlijk die hectiek”
“Zijn er nog dingen waar je je vooral op gaat focussen, Esther?” “Jazeker, waar wij in de Schoof tegenaan lopen is een dringende behoefte aan nieuwe vrijwilligers: mensen die helpen met op- en afbouw van zalen bij de evenementen, mensen die het leuk vinden om onze fantastische barcommissiegroep verder aan te vullen, mensen die handig zijn met apparatuur als licht en geluid, mensen die gewoon klusjes willen doen (er gaat altijd wel eens iets kapot). Alleen met veel vrijwilligers kunnen we dit geweldige centrum draaiende houden. Het is voor ons niet mogelijk om al het werk door betaalde krachten te laten doen. Al wat we verdienen, ploegt het bestuur weer terug naar de gemeenschap. Ik ga mijn uiterste best doen om daar mijn steentje aan bij te dragen.” De koffie is inmiddels op… en Esther moet nodig weer verder met haar werk. En als ik weg ga en achterom kijk, zie ik haar alweer zitten in dat kantoortje bij de ingang: verdiept in… ja, in wat? Vast één van die vele lijstjes die ze me liet zien. Wat zou opa Frans trots zijn geweest.
Jan van den Berg.
