Je ziet ze vaak hangen. Een blauwe slinger voor het raam met “hoera een jongen”. Of in het andere geval, een roze met “hoera een meisje “.
Ik heb dat altijd merkwaardig gevonden. Hoe je het ook wendt of keert, het is het een of het ander. De keren dat er zowel een jongen als meisje geboren wordt, zullen we in dit geval even buiten beschouwing laten. Nee, als ik een blauwe slinger zie met Hoera een jongen denk ik, ze zijn blij dat het geen meisje is! Of, bij een roze, weer tegenovergesteld natuurlijk. Nou kan ik me wel voorstellen dat, als een vader al een aantal dochters heeft, hij dolblij een blauwe slinger ophangt als hij eindelijk een zoon heeft. Maar in het volgende verhaal is geen letter verzonnen. Het gaat namelijk over mijn moedertje. Die had al drie jongens ( waarvan ik er een was ) en ze stond op het punt om te bevallen van nummer vier.
Toen de huisarts arriveerde om bij de bevalling te assisteren zei hij, nou mevrouw Pronk, u zal nou toch wel erg blij zijn als het dit keer een meisje is. Op die vraag antwoordde mijn moeder, man skai uit, al is et een gait met een pet op, as ik er eerst maar vannof ben!
Maar…. ‘t was weer een jongen, mijn broer Jos, U heeft zijn naam nog wel eens gelezen denk ik. Jos was een bekend marathonschaatser. Om dit verhaal af te sluiten kan ik u vertellen dat de vijfde wel een meisje was. Lia, ze vervulde werkelijk een droom voor mijn moeder. Later kwamen er nog twee jongens, waar ze ondanks dat we het niet breed hadden ook weer apetrots op was, maar het meeste blij was ze toch iedere keer, als ze der eerst maar weer es vannof was.
Dick Pronk
