Piet is 96 jaar, zijn vrouw Jo nog een jaartje ouder. Maar van oud is geen sprake als je ze samen ziet. Monter komen ze op 26 mei om 10.30 uur het plein op achter het Sint Jozef. Daar worden ze opgewacht en toegezongen door kinderen en kleinkinderen. Omdat ze 72 jaar getrouwd zijn. Wat een verrassing!
Sinds maandag mogen ze per dag weer één persoon op bezoek ontvangen in het verzorgingstehuis. Vandaag zingt een groep familieleden Lang zal ze leven voor het bruidspaar. Van achter het hek, dat wel.
Kleindochter Brenda Karsten organiseerde de bijeenkomst. Deze bijzondere dag mocht niet ongemerkt voorbij gaan. Ze bakte een enorme appeltaart die ze al vroeg in de ochtend via de sluis bij het Sint Jozef bezorgde. Van deze eerste verrassing van de dag werd heerlijk gesnoept toen het echtpaar verzocht werd even naar buiten te komen. Ze wisten van niks.
In de revue
Na een felicitatie zong het gezelschap een stuk uit de revue die 32 jaar geleden voor het 40-jarig huwelijksfeest was gemaakt. Op de wijze van ‘Mijn opa’ van Leen Jongewaard. De tekst iets aangepast. Over hun kleurrijke oma die zo van mooie planten en frisse bloemen houdt en hun vrolijke opa die altijd zo vrolijk fluitend door het leven gaat.
Trouwfoto
Opa Bakker herinnert zich nog de trouwfoto die destijds als cadeau van zijn vrienden aan hen werd geschonken. Gemaakt, ontwikkeld en geleverd op de trouwdag zelf. Dat was best bijzonder in die tijd. Uiteraard vervaardigd door Nico Bot, toentertijd dé fotograaf van de regio.
Platina Plus
Met 8 kinderen, 25 kinderen, 28 kleinkinderen en nog eentje op komst, hebben Piet en Jo een grote familie. Lang niet iedereen kon erbij zijn, maar twee jaar geleden, toen het echtpaar met 70 jaar huwelijk Platina haalde, werd een dag lang groot feest gevierd. Voor 72 jaar is geen benaming bekend. Het is dan ook uiterst zeldzaam dat een echtpaar dit aantal behaalt. En dat nog beide in goede gezondheid. Voor de gelegenheid noemen we het Platina Plus.
Kwestie van volhouden
Wat het geheim is voor zo’n hoge leeftijd? “Gewoon blijven ademhalen”, zegt Piet nuchter. En een heel lang gelukkig huwelijk is een kwestie van volhouden. “Positief blijven”, voegt Jo eraan toe. “Het glas is altijd halfvol. Als het zus niet ken, dan doen we het zo.”
Andijk en Wervershoof
De Westfriese nuchterheid heeft hen ver gebracht. Of juist dichtbij gehouden, net hoe je het zien wilt. De van oorsprong Andijkse dame en haar Wervershoofse echtgenoot woonden na hun trouwen eerst bij zijn ouders in op de Beerewerf. Daarna betrokken ze een eigen huis aan de Simon Koopmanstraat 54. Daar werden de kinderen geboren en trok hij met de schuit het land in voor het eigen agrarische bedrijf. De afgelopen 20 jaar woonden ze samen in Andijk. Vorig jaar augustus keerden ze terug naar Wervershoof waar ze het in het Sint Jozef prima naar hun zin hebben.
Enorm betrokken
De afgelopen maanden waren raar, maar gelukkig hebben zij elkaar. En het contact met de familie. Kleindochter Brenda: “Mijn oma kan zich heel goed verplaatsen in de belevingswereld van de persoon die zij voor zich heeft. Of dat nu een klein kind is, een puber of een volwassene. Ze is oprecht geïnteresseerd. Ook dat houdt haar jong van geest. Opa is wat rustiger en laat oma regelen. Ze zijn altijd enorm betrokken bij iedereen en slaan geen verjaardag over. De afgelopen tijd moest het met een kaartje of telefoontje, maar ook dan vergeten ze niemand.”
Wie goed doet, goed ontmoet. Zo heeft het echtpaar deze verrassing dubbel en dwars verdiend. Dichterbij dan het hek kunnen we niet komen, maar donderdag gaat dochter Ans bij haar ouders op visite. Voor het eerst sinds lange tijd mag ze weer naar binnen. Nu die knuffel nog.
