De overstromingen van juli 2021 hebben diepe sporen achter gelaten. De kracht van het water liet zien hoe sterk de natuur is. Dorpen weggevaagd, veel dodelijke slachtoffers, mentale uitputting, flora, fauna en infrastructuur vernietigd.
De ramp voltrok zich ook in ons land, maar de beelden uit het buitenland waren nog wreder. Door de enorme regenval van 200ml per m2 ging de Duitse rivier Ahr buiten zijn oevers en kolkte het als een ware monstergolf door het hele dal over een lengte van 50km, waaronder het stadtgebiet Bad Neuenahr-Ahrweiler met het aangrenzend dorp Bachem, een historisch wijngebied. Onze voormalig plaatsgenoot Ine Hamans woont daar.
“Het is onbeschrijfelijk wat hier is gebeurd. De hele kleinstadt met 10.000 inwoners is in een mum van tijd door het water verwoest. Vermengt met modder, stenen, bomen, riolering, gastanks, olie, meubels, 40.000 auto’s, wijnvaten enzovoorts, heeft de Ahr een woest gebied achter gelaten. Overal ziet het eruit als na een oorlog, maar hier zonder bommen en wapens. Het centrum is een spookstad, waar niemand meer woont. Geen spelende kinderen, geen wandelende mensen, geen dieren, niets anders dan leegstaande kapotte huizen en winkels. Het gezin van mijn zoon verblijft noodgedwongen in een vakantiewoning. Het water stond daar twee meter hoog. Het is nog maar de vraag of het huis kan worden gerenoveerd. Alles is doorweekt en de fundamenten onderspoeld.
Onze juwelierszaak in het centrum is geruïneerd. Het water kwam de kelder binnen en zocht zo sterk naar een weg, dat het plafond, ook de vloer van de winkel, naar boven explodeerde. In een golf van water gingen de sieraden, de horloges, gereedschap, machines en het verdere interieur mee naar buiten. Alles weg.”
Op een video van het NOS-journaal (https://nos.nl/l/2389885 laat Ine zien hoe groot de catastrofe is. Ze vertelt over haar oude buren, die in hun woning zijn verdronken. Een aangrijpend gesprek.
“Er zijn verschrikkelijke dingen gebeurd. Twee kinderen zijn in een auto meegesleurd en later dood aangetroffen. Ouders waren heel even uit de auto. Hoe vaak gebeurt dat niet even? Het gaat enorm snel. Binnen de kortste keren ben je gevangen door het water. In onze omgeving zijn 130 mensen overleden. Veel mensen zijn getraumatiseerd, een nog grotere schade dan het materiële. Na de overstroming was er geen stroom en drinkwater. Er was niets dan ellende. Er zijn duizenden verhalen. Ons eigen huis staat iets hoger en meer dan een kelder vol water hadden wij niet. Onze juwelierszaak is een ander verhaal. Daar is alles kapot en weg. We huren de zaak. De verhuurder is verzekerd en wil snel herbouwen. Het zal zeker nog een jaar duren voor we verder kunnen. Het eerste wat ik dan ga doen is de werkplaats inrichten. Ik wil weer aan het werk om iedereen te helpen. Echte plannen maken is voor de mensen nog niet mogelijk. In veel huizen trekt de vocht nog op en wordt de schade groter. Het is allemaal overleven geworden. We zijn in één nacht 100 jaar teruggeworpen. De winter staat voor de deur en niemand heeft verwarming. Er wordt koortsachtig aan gewerkt. De hulp die we hier beleven is enorm. Officiële organisaties, maar ook vrijwilligers met of zonder machines zijn tot aan vandaag toe met 50.000 man dag in dag uit aan het werk. Zelf mijn nichtje Marjolein Hamans uit Wervershoof kwam twee weken helpen. Het zal jaren duren eer dat het dal weer enigszins bewoonbaar en aantrekkelijk zal zijn”.
Ine Hamans is in 1959 geboren in Wervershoof. Zij is een dochter van Adrie en Liny Hamans. Haar vader was hier gemeentesecretaris. Haar broers Jos, Evert en Reinier wonen nog in ons dorp. Ine volgde in Hoorn de opleiding voor horlogemaker. Zij was jarenlang lid van de gymvereniging VVW, waar zij later ook in het bestuur zat. In 1981 trouwde zij met Josef Klees en verhuisde zij naar Duitsland. Zij hebben drie kinderen.
“Ik kom nog regelmatig in Wervershoof voor familiebezoek. Het komt er nu even niet van, maar ik hoop weer snel te komen. Ik moet ook nog naar een paar kraamvisites van twee nichtjes.”
Een bizar verhaal, dat ondanks de beperkende communicatiemiddelen tot stand is gekomen. Je staat er nooit bij stil, dat zoiets zo dicht bij huis ineens kan gebeuren. Ik dank Ine, die ondanks alle problemen toch tijd heeft genomen om hieraan mee te werken.
Gerard Bot.
Meer foto’s onder artikel
