Met stip op 2. Dat is de positie van Dijkpop én Avond van Andijk in ons gezin. Een goede tweede achter kermis Wervershoof hoewel het zomaar eens om zou kunnen draaien. Dit jaar belooft een nek-aan- nekrace te worden want we mogen backstage. Vinden wij leuk! Blij en opgewonden als twee pubers gaan Richard en ik te fiets richting het oosten. Lichtjes brak van de avond tevoren die weer later eindigde dan we onszelf hadden beloofd. Tijd speelt geen rol. Dit weekend niet.
Dit jaar nemen we een andere afslag. We fietsen langs de controle voor een persbandje en rijden langs sloot en weiland om het Dijkpopterrein heen. Dit stukje ken ik niet. Het voelt een beetje spannend, stiekem zelfs.
Alsof je aan de vooravond van Sinterklaas in de kasten gaat zoeken of alsof je 17 bent en tóch die borrel drinkt in de kroeg. Hoewel ik dat laatste nooit zelf heb hoeven ervaren…
We parkeren onze fietsen en kijken vanuit de achterkant van de bar de biertuin in. Het is al lekker druk. Langs de hekken vinden we diverse leuke doorkijkjes richting festivalterrein. Alsof we in een dierentuin zijn. Een mensentuin. Vol plezier, muziek en bier. We zwaaien even naar Joost Buis die ergens hoog bovenop ongetwijfeld iets heel zinnigs staat te doen. Aan deze kant van het hek is iedereen gewoon aan het werk. Vrijwillig. Omdat het zo leuk is. En zo eigen.
Vrijwilligers en beveiliging
Onderweg komen we Daphne Franquinet en Tilly Lute tegen. Hun dienst bij de muntenverkoop zit erop. Het was aanpoten die eerste uren. Een muntentekort is geen optie. Het festivalterrein is inmiddels zo uitgedijd dat de muntenkassa al snel een eind weg is. Dat wil je niet.
We treffen Kees van de Gruiter die achter de schermen een belangrijke rol vervult. Hij is een man van het eerste uur, altijd al vrijwilliger vanuit jongerencentrum Exit. De eerste jaren sjouwde hij met hekken, nu is hij al 15 jaar bestuurslid. Als er via zijn oortje een bericht binnenkomt, laten wij hem met rust. We merken het nooit, maar er zullen genoeg brandjes te blussen zijn op zo’n dag. Tussen de containers, aggregaten en opslagplaatsen door lopen we via de achterkant de grote tent binnen. Op de mainstage speelt Thijs Boontjes. Ik bekijk het podium vooral even van de achterkant en knoop een gesprekje aan met een beveiliger. Zij zijn niet te missen door hun herkenbare jassen, ze lopen overal. Beveiliging is cruciaal, vertelt hij ons. Waar zo veel mensen bij elkaar zijn, zijn de regels scherp. Het negenkoppige bestuur is zich daar goed van bewust. Veel draait op enthousiaste vrijwilligers, de beveiliging geven ze uit handen. Want het feest moet wel een feest blijven.
Gerda en Dikkie Dik
Achter de schermen tipt Antoinet Zwan ons om even op het veld te gaan kijken. Gerda Havertong, ja, dé Gerda Havertong leest voor uit Dikkie Dik. De hang naar nostalgie brengt veel bezoekers naar de grote blokken die als tribune dienen. Gerda zit in haar zetel op een knus plekje tussen de boeken. Ze vertelt over Dikke Dik en zijn vriendjes, waar het past met een kwinkslag. We hangen aan haar lippen. Wat een verrassend intermezzo!
Later treffen we Gerda backstage bij de vrijwilligerstent waar alle artiesten een eigen container als kleedruimte tot hun beschikking hebben. Ze deed dit op deze manier voor het eerst en is verrukt over het enthousiasme van iedereen. ‘Zo leuk om te zien. Dikke dik is heel educatief voor kinderen, maar biedt ook mooi materiaal voor volwassenen. De kleuter komt weer even boven. Dit is een gouden formule!’ vertelt ze. Iemand had al geopperd dit op Lowlands te herhalen. Dikkie Dik en Gerda on tour. En dan te bedenken dat dit idee pas een week voor Dijkpop ontstond tijdens de vrijwilligersavond. Hoe mooi is dat! Dorpsgenoot Sjaak Bakker had de schone taak Gerda en haar echtgenoot op te halen en weer terug te brengen naar Deventer. Een dankbaar sjouwtje.
Allemaal schroefjes
In en rond de vrijwilligerstent is het druk. Vrijwilligers en artiesten genieten van het geweldige buffet, nemen nog even de taken en setlijst door en poseren voor diverse fotografen. Het eten is restaurantwaardig en wordt strak gestroomlijnd voortdurend aangevuld. Al 12 jaar verzorgt de familie Venekamp met kinderen en aanhang de catering. Ze willen niet meer anders. Aan alle dieetwensen wordt voldaan. Koud, warm, van voorgerecht tot toetje en tussendoortje, 370 mensen eten mee. We schuiven even aan bij Marcel Aker. Zijn plek is al een jaar of vier achter de bar op het tapeiland. Ook zijn zoon, dochter en haar vriend tappen menig biertje voor de 6500 bezoekers aan Dijkpop. Marcel: ‘Ik ben zelf nooit een festivalganger geweest, maar op deze manier maak ik er graag deel van uit. Dit is zo belangrijk voor de samenhang in het dorp, dit mag nooit meer weg. Het mooie van deze organisatie is dat iedereen er wel een beetje bij wil horen. Meewerken aan Dijkpop is een feest op zich. Vorige week hadden we vrijwilligersavond. Daar zie je elk jaar veel bekende gezichten, maar ook steeds weer nieuwe aanwas. Dat is mooi. En Ik ben maar een schroefje in het geheel, samen maken we een geoliede machine.’
Ons kent ons
Ja, iedereen heeft een eigen taak, maar alle vrijwilligers zijn het erover eens. Dijkpop, en ook de Avond van Andijk, verbindt mensen. Het is een intiem festival waar bijna iedereen elkaar kent. Bestuurslid Rimbert Morsch: ‘Naast de muziek is dát de kracht van dit festival. Het ons kent ons. De meeste bezoekers komen uit een straal van 6 kilometer rondom Andijk. Dat zijn overwegend bekenden van elkaar. Ze komen om bij te praten. Daardoor is er ook weinig rottigheid. Het is een zelf corrigerende groep mensen. Ja, Dijkpop is voor velen een reünie, maar de muziek blijft net zo belangrijk. We willen elk jaar enkele grote namen brengen en we bewaken ook de diversiteit.’
Dit jaar was Dijkpop al in maart uitverkocht. Dat is nog niet eerder voorgekomen. En ook de Avond van Andijk trok maar liefst 4200 bezoekers. Meer dan ooit tevoren. Rimbert: ‘6500 is voor ons de max. We willen dat er genoeg bewegingsruimte overblijft, niet gaan proppen. Ook dat is uniek aan Dijkpop.’
Parade-achtig
Rimbert stuurt de media aan, voor, tijdens en na het festival. Dat gaat over de pers, geschreven en online. Tijdens het festival lopen er vier cameramensen rond en diverse fotografen en journalisten. Daarnaast regelt hij samen met Bas Pekel en Joost Buis de aankleding van het festival.
‘Dit jaar is alle vernieuwd, alle podia, de folie, de graphics, de attracties. We bedenken steeds meer Parade-achtige dingen zoals de cocktailbar met strand, de escape-caravan, de wijnbar… Straks in september beginnen we alweer met de plannen voor volgend jaar.’
Als we later op festivalterrein lopen zie ik wat hij bedoelt. Geen vierkante meter stelling of hek is kaal gebleven. Tot in de kleinste details worden thema’s doorgevoerd. Bij de wijnbar drinken we een goed glas wijn dat geserveerd wordt door charmante dames met baret en wanen we ons even op een Frans terras. Voor de caravan met heuse escape room staan lange rijen. Te lang voor ons om te proberen. Geeft niet, er is zo veel te beleven. We komen oren en ogen te kort.
Nooit gezien
Op weg naar de biertuin worden we verrast door een bandje dat in de luwte tussen de bomen speelt, in de biertuin nuttigen we de lekkerste speciaalbieren. Wél even naar Novastar op de mainstage natuurlijk, van hen kocht ik zo’n 20 jaar geleden alle cd’s. Die moest ik gezien hebben. Vooraan geniet ik van de prachtige liedjes van Joost Zweegers en band. Richard staat de eerste drie nummers vooraan bij het podium om te fotograferen en ben ik daarna kwijt. Als ik later hoor dat hij de zanger backstage heeft gesproken, baal ik stevig. Waar was ik?! De keuze is dan ook groot. Achter de schermen is een festival op zich en we kunnen niet overal tegelijk zijn. Helaas, helaas…
Zesde zintuig van Armand
Weer terug bij de vrijwilligerstent ontmoeten we dé muziekfotograaf, Armand Hoogland. Komt gewoon uit Grootebroek, dat verwacht je niet. Hij is al zo’n 10 jaar huisfotograaf van Dijkpop, maar zijn band met het festival rijkt verder. Tijdens de editie van 1996 ontmoette hij zijn vrouw en jaren later kwam in de nacht van Dijkpop zijn tweede zoon ter wereld. ‘Er zat 2,5 uur tussen het optreden van Blof en de eerste foto die ik maakte van mijn zoon. Ja, je kunt wel zeggen dat Dijkpop als een rode draad door mijn leven loopt.’
Armand is gespecialiseerd in bandfotografie. Hij is een groot liefhebber van muziek, een pluspunt voor zijn vak. ‘Ik heb ook een soort zesde zintuig ontwikkeld. Ik sta niet aan de lopende band foto’s te schieten, maar kijk, luister en wacht. Vaak voel ik dat er iets gaat gebeuren, een moment waarin alles samenvalt en ik de beste foto kan maken. Als dat lukt is het magisch.’
Tijd speelt geen rol
We vermaken ons prima backstage waar we tussen de gesprekken door nog even worden vermaakt door goochelaar Huub Cooijmans. Hoe een eenvoudige truc met een dobbelsteen je kan overbluffen. Van suks.
Weer terug op het veld weten we niet voor welke tent of artiest we moeten kiezen. Gelukkig wordt de keuze meermaals vóór ons gemaakt door bijzondere ontmoetingen die zorgen voor pas op de plaats. We laten het allemaal maar gebeuren. Tijd speelt geen rol.
Later op de avond gaan we toch nog even naar Douwe Bob. We zijn er nou toch. We eindigen onze avond in de wijnbar of nee, er was ‘nog eentje toe’ bij het tapeiland. En dan gaan we nog een keertje backstage richting de fietsen. Vanaf morgen wordt alles weer afgebouwd. Sta je tijdens het festival niet bij stil maar de op- en afbouwploeg zijn dagenlang bezig om alles voor elkaar te krijgen. Zowel front- als backstage. Bikkels! Wij ‘bikkelen’ vrolijk richting Wervershoof waar een huis vol jeugd en aangewaaid volk Dijkpop-verhalen deelt. Gewoon aan de keukentafel. Afterstage. Waar opnieuw tijd geen rol speelt.
Dijkpop bedankt en tot volgend jaar!
Tekst: Mieke de Beer-Koomen
Foto’s: Richard de Beer
