Op een bankje zitten drie zwarte dames, ‘gekleed’ in felle kleuren, Horen, zien en zwijgen, worden fraai uitgebeeld. De beeldjes vinden wereldwijd gretig aftrek. Het is één van de bekende werken van Gertruud Hartog-Knijn uit ons dorp. Ze had zich nooit gerealiseerd, dat het zover zou komen.
“Nee, mijn eigenlijke beroep is verpleegkundige op de afdeling verloskunde, twintig jaar lang in Purmerend. Ik deed niets met kunst. Ruim twintig jaar geleden volgde ik een cursus met allerlei workshops in De Schoof. Bloemschikken, kleien, dat soort dingen. Creatief bezig zijn was voor mij een openbaring. Ik deed overal aan mee, maar richtte mij op uiteindelijk op de beeldende kunst, geïnspireerd door Niki de Saint Phalle. Ik maakte allerlei vreemde vormen met veel kleur. Ik gaf er mijn eigen draai aan en al beeldende kwam ik tot de kunst van de dikke dames. Ik heb een tic met dik. Je kunt er veel mee uitbeelden. De dames maakte ik zwart, omdat ik vond, dat ik daarop goed kon kleuren. En dat is nog steeds zo. Ik houd van die combinatie. Het werd mijn specialisme.”
In haar toonkamer laat zij de mooiste beelden van dikke dames zien, fraai gevormd en zeer kleurrijk. Heel veel verschillende soorten en maten, een pracht. “Op een gegeven moment had ik zoveel gemaakt, dat het teveel werd om te bewaren. Mijn dochter Marleen kwam op het idee een website te maken. Ik werd daarna benaderd door een galerie uit Elburg. Ik was stomverbaasd en vond het allemaal erg spannend. Daarna werd de interesse groter, ook in ons dorp. Ik begon meer te exposeren, eerst in de bibliotheek, het Oude Raadhuis en zo. Daarna op grotere exposities. The Art Shop is een internationale organisatie en nam beelden van mij af. Zij brachten deze in productie. Ik ging toen bedrijfsmatig aan de gang en de beeldende kunst werd mijn beroep.”
Een drukke periode, die inmiddels alweer achter haar ligt. De kunst is nu weer liefhebberij geworden. Gertruud doet meer dan alleen de dames. In haar woning staan grote appels en peren. Een flamingo staat maar op dat ene pootje. Aan de wand hangen een paar schilderijen. “Sinds kort schilder ik. Ik hoor van veel mensen, dat het erg mooi is, maar zelf vind ik dat ik in die kunstvorm nog veel moet leren. Ik ben ook niet zo snel tevreden. Het gaat wel veel beter. Dat was met de dikke dames ook zo. Door ervaring en veel doen word je goed. De eerste beeldjes, die ik maakte, vond ik erg mooi, maar terugkijkende mankeerde er nog wel het een en ander aan. Het is mooi te zien hoe ik mezelf daarin heb ontwikkeld. De dames zijn de hoofdmoot, maar ik maak ook andere beelden. Telkens zoek ik weer nieuwe mogelijkheden.” Dat dit zo is, kunt u zien op haar website www.gertruudhartog.nl, haar Facebook of op afspraak bij haar thuis.
De dames zijn echter wel de beelden, die haar bekend hebben gemaakt. “Ja, dat is zo. Wanneer ik in het buitenland op vakantie ben, zie ik mijn beeldjes in de etalages. Dat is toch zo mooi en wonderlijk. ‘Mijn werk’, denk ik dan. Er is dus nog steeds interesse in de dikke dames. Onlangs ben ik nog geïnterviewd door een magazin uit Seoul. Ik ben best trots op alles wat ik heb bereikt.”
Al die mooie kunst van Getruud. Wat is het mooiste? “Ik heb geen voorkeur. Meestal is mijn laatste beeld het belangrijkste, omdat er nog steeds progressie in zit. Maar het mooiste is dat ik er mijn creativiteit in kwijt kan. Ik kijk naar patronen, houdingen en vormen en bedenk dan iets. Het wordt uiteindelijk echter nooit wat ik in mijn hoofd heb. Dat vind ik ook zo mooi. Die vrijheid in het boetseren, je begint en er komt iets moois van.”
Gerard Bot
