Vrijdagavond 22 november vond in de Schoof de jaarlijkse presentatie van de ‘Skriemer’ plaats, het jaarboek van de Stichting Oud Wervershoof. Het eerste exemplaar wordt dan altijd uitgereikt aan iemand die zich inzet voor de gemeenschap en in het bijzonder voor de historische vereniging. Het allereerste exemplaar werd in 1998 uitgereikt aan burgemeester Wokke.
In 2009 kreeg mijn vader, Piet Koomen, de eerste Skriemer, toen inmiddels al het dertiende jaarboek. Wij zaten in de zaal en waren trots op hem. Het jaar erop, in 2010, kreeg hij een lintje voor al zijn vrijwilligerswerk. Zelf vond hij eigenlijk dat hij het niet had verdiend, omdat hij van mening was dat het je plicht is om je steentje bij te dragen aan de gemeenschap. Hij zei: “Ik deed het vanuit betrokkenheid en omdat de mensen je nodig hebben”.
In 2015 schreef ik voor het eerst zelf een verhaal. Gidus had gevraagd of ik een interview met mijn vader wilde houden. Dat proces verliep vrij moeizaam, omdat hij toen al ziek was. Maar sindsdien kreeg ik de smaak van het schrijven te pakken. In 2017 reisde ik af naar München om het Duitse pleegkind Luise en haar tweelingzus te interviewen. In 2019 schreef ik een verhaal over de onderduikers op de Neuvel en sprak toen met de gebroeders Osterhaus en Agaath Blous. Vorig jaar reisde ik af naar Maastricht om het levensverhaal van oud-pastor Harry van Onna vast te leggen. Dit jaar hield ik het dichter bij huis met een artikel over voormalig wethouder en leraar Jan Bakker.
Het leuke is dat ik met al die mensen nog steeds contact heb. Agaath is inmiddels 95 jaar oud en woont in Teteringen, maar elk jaar breng ik haar persoonlijk de Skriemer. Met Luise bel ik regelmatig en Marcel Osterhaus komt nog wel eens naar Wervershoof. Harry van Onna bezoek ik als ik in de buurt van Maastricht ben.
Inmiddels schrijf ik dus al tien jaar voor de Skriemer, met in totaal 11 verhalen. En dit jaar kreeg ik zelf het eerste exemplaar uitgereikt, het 28e jaarboek. Vijftien jaar nadat mijn vader de 13e uitgave kreeg. Ik vond het een ontzettende eer en het Volksorkest zong een lied, speciaal voor mij. Het voelde als het krijgen van een lintje. Maar het is zoals mijn vader al zei: “Je doet het vanuit betrokkenheid en om je steentje bij te dragen aan de gemeenschap”.
Volgend jaar maart is het alweer negen jaar geleden dat vader Piet overleed. Hij moest eens weten, maar ik denk wel dat hij ergens daarboven op de eregalerij zat.
De 28e Skriemer is te koop bij Vonk Fashion en bij Rheinos.
Petra Koomen
