Vakantie in coronatijd betekent dat je niet verder komt dan de landgrenzen, net op een moment, dat wij voorlopig geen arbeidsverplichtingen hebben. Monique en ik besluiten daarom dit jaar het Pieterpad te volgen.
Wandelen van Pieterburen in het noorden naar de Sint Pietersberg in het zuiden. Natuurlijk lopen wij het 500 kilometer lange pad niet in één keer, dat doen wij in etappes. Wij lopen deze zelfs niet in de volgorde van noord naar zuid en ook niet elke dag.
De afgelopen weken hebben wij het pad van Millingen aan de Rijn naar de Sint Pietersberg gelopen. Vol goede moed beginnen wij aan wandelingen van rond de 25 kilometer, maar dat is nog een hele opgave. Niet vanwege het wandelen, maar vooral door de tijd die je naast het wandelen kwijt bent. Vanaf de camping moeten we naar het startpunt en na de wandeling moeten we ook weer terug naar het startpunt en weer naar de camping.
De ene keer met auto en fiets, de andere keer met openbaar vervoer, dat lang niet overal goed aansluit. De wandeldagen worden erg lang en tijdens vakantie willen wij dat natuurlijk niet. We besluiten na vier etappes wandelingen van een kilometer of vijftien te doen.
Uw correspondent leert het land zo wel op een andere manier beter kennen. Ik neem u even mee. Wat is het toch groen! Wat is het toch mooi! En af en toe niet.
Ooit gehoord van het rivierenlandschap De Duffelt of van het plaatsje Leuth? Wij nu wel. Het Wylermeer ligt op de grens met Duitsland en meteen krijgen we al een SMS van de Bundesregierung om ons te houden aan de coronaregels. Bij Beek is de Duivelsberg, slechts 76 meter hoog, maar een pittige kuitenbijter na 20 kilometer. Door het bos verder naar de prachtige omgeving van Groesbeek. Op 4 mei bezoeken we daar de Canadese begraafplaats, 2600 graven op de dag van de dodenherdenking is buitengewoon indrukwekkend. Verder door het glooiende landschap met mooie uitzichten vanaf de Sint Jansberg.
Richting het riviertje de Niers waar in het verleden bloedige veldslagen zijn geleverd. Na een lange wandeling komen we in Gennep, waar we net de bus 83 zien wegrijden. Niet zo erg, want Gennep is leuk genoeg om een uurtje rond te hangen. De dag erna verder naar Vierlingsbeek. Eerst een mooi stuk langs de Niers. Heel veel bos, maar op een gegeven moment weet je dat wel. Des te verrassender is het prachtige natuurreservaat Het Quin met heide, vennetjes en zandheuvels. Echt bijzonder. Bij Afferden met het pontje de Maas over om via het eeuwenoude cultuurgebied Maasheggen naar het eindpunt te gaan. Alle erfafscheidingen bestaan uit meidoorns en bramenstruiken. Zal mooi zijn wanneer het in bloei staat.
Maar het is niet alleen wandelen, je kunt er ook prachtig fietsen. Dat doen wij dus ook. Langs aspergeboerderijen, dus eten wij dat ook. Zo van het land, heerlijk. Een bezoek aan Nijmegen is ook de moeite waard geweest. Door het Kronenburgpark naar de Waal en daarna de markt en het Valkhof. Wij verkassen van een minicamping in Berg en Dal naar een minicamping in Velden. Het is nog steeds koud, maar om te wandelen is het weer nog wel redelijk. We pakken de draad weer op in Vierlingsbeek, maar dan naar Swolgen. Het stuifzandgebied Boschhuizer Bergen is mooi, net als de kronkelende beekjes van Geysteren. Het idyllische Rosmolen dwingt gewoon tot een pauze.
Wist u dat we in Limburg Klein Lourdes hebben? Jawel, in Tienray zorgde een pastoor voor kapelletjes met de lijdensweg en prompt werd het een bedevaartsplaats. Zonder een gebed lopen we echter door. Weer een etappe verder door het groen van Kaldenbroek en Zwaanenheike. Het moeraschtige Schuiwater is opeens weer heel anders. Wat een bijzonder land is Nederland toch! Via vlonders lopen we door naar de Swolgenderheide. Het aspergedorp Grubbenvorst doet zijn naam geen eer aan. Tijdens de wandeling zien we geen enkel veld, later met het terugfietsen blijken deze er wel degelijk te zijn. Tussendoor bezoeken we de steden Venlo en Roermond, beide aan de Maas. De stadjes zijn goed genoeg voor een dagje uit, er is genoeg te zien. Maar ja, het Pieterpad, he? Lopen dus. In Venlo gaan diesellocomotieven voorbij, heel veel wagons voort trekkend. Langs Tegelen lopen we vervolgens op de Duitse grens. Op een verhoogde steilrand zien wij beneden ons ons land liggen, ja logisch, dat wij Nederland zijn.
Wel een mooi stuk van de wandeling, dat helaas door een lang saai stuk wordt gevolgd. Het kan niet overal even mooi zijn, sommige stukken zijn gewoon minder. De mooie route van Boukoul naar Sint Odiliënberg, waar op een heuvel een prachtige basiliek staat, beneden voorafgegaan met een groot beeld van Zijn Zoon. Dat zie je hier heel veel. Kruizen en kapelletjes. Vervolgens de etappe naar Montfort, niet bepaald de mooiste. We zakken af naar Sittard met zijn beschermde stadsaanzicht. En terecht, het is een prachtig stadje. Het is allemaal teveel om te beschrijven wat je op zo’n wandelroute van een aantal weken tegen komt. Zelfs voor uw correspondent. En het mooiste komt nog.
Dus snel verder naar Spaubeek. Via de kapelletjes aan de Kolleberg door de grubben naar het zuiden. We zien diverse houtsculpturen van ene Van Wijlick. Na Spaubeek richting Terblijt, waar een straat is vernoemd naar Mathieu van der Poel, ter ere van zijn magistrale overwinning in de Amstel Goldrace van 2019. Wij lopen over zijn allee, het is gewoon een bospad, maar je voelt het gewoon. Wielrenners snappen dat! Onderweg genieten we nog van de vakwerkdorpjes Terstraten en Brand. Langs de mergelwanden van Bemelen gaan we richting Maastricht. Oh Maastricht, juweel van het zuiden, wat ben je mooi. Daar is het Vrijthof, waar iedereen naar toe rent om op een terras te gaan zitten. Maar vergeet de wijk Wyck niet, daarna de Sint Servaasbrug over en naar toegang door de Helpoort naar het historische deel van de stad. Zo waanzinnig leuk, en door naar het Jekerkwartier.
Het zou een mooi eindpunt zijn, maar dat is het niet. Dat is de Sint Pietersberg. Bij een plaquette gaan we op de foto. Eindpunt bereikt. Dat is waar, maar wij moeten nog van Millingen aan de Rijn naar Pieterburen, nog maar 300 kilometer. Bij het eindpunt de mergelgroeve in en daarna terug naar Maastricht.
Wat hebben wij niet gezien in die paar weken. Ook nog buiten het pad om. Heerlen en Kerkrade zijn het niet, maar Hoensbroek en Wijnandsrade weer wel. Een fietstocht rond Groesbeek en om de Maasplassen met zijn prachtige dorpjes, waaronder Thorn en Stevensweert. De indrukwekkende Amerikaanse begraafplaats in Margraten.
Echt, er is zoveel in ons land. Wanneer je het Pieterpad loopt en tussendoor de fiets of de auto neemt om nog meer te verkennen, ondervind je dat ons land veel te bieden heeft. Al waren we na drie weken met temperaturen van 10 tot 12 graden, veel regen en wind, toch wel blij dat de zon eindelijk kwam. Als u dit leest zijn wij waarschijnlijk weer terug in het dorp, toch wel het centrum van mijn wereld. Leuk genoeg? Dan kunt u op mijn Facebook nog meer lezen.
Volgende week volgt weer een aflevering in de reeks ‘Met de deur in huis’. Wil je ook meedoen of heb je een mooi reisverhaal te delen? Stuur even een mailtje naar reactie@binding.nl.
