Hey hallo allemaal,
Wanneer ik dit typ, moet ik wel beetje glimlachen in mijzelf. Met de gedachte aan hoeveel paniek er toch wordt gezaaid bij mensen. Joh, Corona-virus is nu gewoon echt over ons geland. Goedendag zeg, zoals jullie weten, Roos blijft echt wel een nuchter-positief-Westfries he. Alleen nu komt het dichtbij.
Zoals gisteren, ik kijk rustig een film thuis en ik kom eind van de dag aan bij pap en mam. Mam zegt: ‘Heb je het nieuws al gehoord/gezien? Ik zeg: ‘Nee, want ik heb die mooie film gekeken.’
Ik dacht: nu komt het. Alles wordt afgelast, je mag je niet meer mengen in ruimtes met meer dan 100 personen. Ik dacht eerlijk gezegd als eerste aan mijn leuke kroeguitjes. Die gaan dus niet door. En oja, en mijn werk dan?
Oké… en weet je, dan zeg ik tegen mezelf: nu moet je wel serieus worden Roos. Ja, want hoe goed je er ook uit ziet, hoe sterk je ook bent, jouw longen kunnen het misschien niet aan als je eenmaal het Corona-virus in je longen hebt. Nee, ik heb geen longziekte lieve mensen, alleen wanneer verkoudheid of zoiets op mijn longen komt, is dat gewoon niet best. Mijn lijf moet dan zo hard knokken. Over dat vechten maak ik mij geen zorgen. En toch heb ik samen met mijn werkgever besloten nu de komende weken niet op het werk te komen. Daar waar vele klanten komen. Oké, is goed, ik leg mij erbij neer. Het is wat het is denk ik dan. Toch voelt het gek hoor, ik hoor verhalen van mensen die in soort van paniek zijn. Kom op lieve dorpsgenoten. Maak je geen zorgen. De winkel hoeft niet leeg. Ben je ziek? Een ander zorgt wel dat je boodschappen bij de deur komen.
Wat gaat Roos doen? Nou, ik blijf lekker mezelf zoals altijd. Ik koetel wat in huis, ik doe wat boodschappen, ik doe een koppie met mijn buurvrouw. Meer dan extra opletten kan je niet doen. Blijf lachen hoor, het is wat het is!
En dan ineens ben je halve dag later. Mijn lieve buurvrouw moest mij even helpen ‘s avonds. Ze kwam en zei: het is erger dan we denken. Ik zeg hoezo? Lang verhaal, ja ik las het, en ik hoorde haar aan met alle luistersensoren die ik had. Goed, mijn maatregelen ga ik veranderen en verscherpen. Geen bezoekjes aan de sport, geen bezoekjes aan supermarkt e.d. voor de komende weken. Vandaag 14 maart, Pap hoe nu verder met de verpleging? Ik ben wel thuis, maar er hoeft maar 1 iemand het door te geven aan mij. Pap zal contact opnemen met de Omring. Mijn eigen team heb ik ingelicht dat ze mogen blijven komen, mits strenge hygiëne. Hoe voel ik mij?
Nu 16 maart horeca, uitgaansplekken en scholen sluiten tot 6 april. Ik zag het al aankomen, en nee, nog voelde ik geen paniek. Gisteren heb ik ervoor kunnen zorgen dat ik aankomende week geen hulp krijg van de Omring. In plaats daarvan komt 1 van mijn team elke avond helpen. Wat ben ik blij en dankbaar dat het zo kan. Ik had me dus al voorbereid dat ik komende weken thuis zou zijn. Ik ben positief en ik vul m’n dagen met muziek luisteren, Netflix, Playstation, kleuren, muziek, wandelen, bellen. Wat ik dan mooi vind aan dit, het is ook iets goeds voor de mens. Denk er maar eens over na, voor je geest is dit goed. Denk in mogelijkheden. Maak jezelf vooral niet gek, focus op jezelf en je gezin. Dit kunnen wij samen aan toch? Het is wat het is.
Liefs Roos
