Dat er een deel 2 zou komen van dit onderwerp, had ik niet gedacht. Op de één of andere naïeve manier denk je dan een paar weken afstand te houden. Maar nu ik uitgebreid ben ingelicht over het virus via krant, social media en tv, weet je dat dit niet met een paar weken klaar is. Er komen weer een paar weken bij en dan wellicht nog een paar.
En ik maak me zorgen
Om bekende ondernemers van ons, die het zwaar hebben in deze tijd. Die alle reserves in één klap zien verdampen. Om mijn lieve neef, die waarschijnlijk niet eens bij de bevalling van zijn eerste kind mag zijn. En dan zijn naaste familie die niet eens het wonder mogen vasthouden, maar achter een raam moeten bekijken. Dat hadden ze zich toch héél anders voorgesteld! Om mijn vader die zich er heel dapper door slaat, maar toch echt wel heel vaak alleen zit. Gelukkig komen mijn zussen nog wel iedere dag even bij hem.
En natuurlijk ook een beetje om mij zelf
Het gaat tot nu toe goed met mijn gezondheid. Ondanks dat mijn zoon ziek was, heb ik daar geen klachten aan over gehouden. Hij woont gelukkig apart en hield aldoor al afstand. Dat is goed geweest. Want stel nou dat ik wél ontzettend ziek zal worden door het Coronavirus, dan zal ik al snel aan de beademing moeten met die longen van mij. Maar als dat is wanneer de ic-bedden zo goed als vol zijn, dan ben ik de pineut. Wanneer ze bij de triage horen van mijn ziekte en mijn vooruitzichten, ben ík dus diegene die toch niet meer te redden is en waarvoor dan geen bed beschikbaar is. Dat is toch niet voor te stellen? Ga ik ook niet te veel aan denken hoor. Ik heb wél een brief liggen met alle gegevens van mij er op. Welke ziekte ik heb, beperkingen, medicijn, voeding e.d. Dat dat in ieder geval in 1 keer duidelijk is.
Maar verder gaan mijn dagen snel voorbij
Ik werk, rust, loop met de hond en doe wat huishoudelijke taken. Verder heb ik van mijn zus doe-boekjes gekregen: “Brieven die je mag openen wanneer…” Die kun je richten aan wie je wilt. Soms heel emotioneel om te schrijven, maar wel heel erg mooi. Ik heb er nog een boekje bij besteld; “Brieven aan mijn lief”. Iedere dag schrijf ik 1 brief. Voor mijn lief, voor mijn kinderen, voor mijn vriendin, voor mijn familie… En al lijkt het alleen voor mij van toepassing; het is voor een ieder toch mooi, dat als je onverwachts iets overkomt, je wél nog iets heel waardevols kan achterlaten voor een ieder die je heel dierbaar is. Nu je er toch tijd voor hebt…..
Het is ook een hele positieve tijd, vind ik
Als je ziet hoeveel waardering mensen krijgen voor elkaar. Dat normale dingen ineens veel meer waarde krijgen. Hoe ontzettend goed er om elkaar gedacht wordt! Mensen worden creatief en ik zie ook meer berusting. Mijn kinderen hadden nog moeite met het niet-afspreken. In de 1e dagen werd er tóch nog afgesproken met 1 of 2 vrienden, maar nu zitten ze allemaal iedere dag thuis en is het gewoon zo. Totale acceptatie. Mijn vader (82) heeft vorige week een snack-uurtje geregeld voor de buurtjes. Ze mochten een bestelling opgeven en mijn vader zorgde dat de patat en snacks klaar stonden voor ze met etenstijd. Hij heeft vroeger een snackbar gehad en was weer helemaal in zijn element. Geweldig toch?
En dan al die bloemen en kaartjes die gestuurd worden (ik doe er ook aan mee); het is super druk bij Topbloemen en Greetz. Ook ik word telkens weer verrast met bloemen voor de deur of kaartjes in de brievenbus. Zo ontzettend lief! Maar onthoud wel: ik ben niet zielig. En ook niet zieliger dan jullie. We zitten allemaal in het zelfde schuitje en die ziekte van mij hoort in mijn dagelijks leven. Dat dagelijkse leven dat ook gewoon wordt ingevuld met normale dingen als het huishouden, werk en kinderen.
Maar we moeten dus nog even zo door
Hoofd omhoog, lach op je gezicht en gáán! Het is niet anders, dus maak er wat van. Word creatief, ruim je huis op, maak je tuin mooi, lekker in de zon zitten, boeken lezen, ga foto’s plakken, brieven schrijven, kaartjes sturen en denk ondertussen heel goed om je zelf en de ander. Dan gaan we dit zeker redden!
Sandra Botman
