Ik zit nu een week in quarantaine. Nog voordat er drastische maatregelen kwamen, hadden we hier thuis al besloten dat het beter zou zijn als ik geen andere mensen zou zien dan mijn eigen gezin.
Op zich heb ik een heel gezond lijf.
Eerst denk je nog dat het allemaal wel mee zal vallen.
“Een enorme hype” en “Hoe groot is de kans nou dat ik dat kan krijgen?” Maar mijn dochter vertelde mij toen even “dat er op de hele wereld ook maar 60 mensen zijn die FOSMN hebben”. Ze had me niet beter kunnen overtuigen om toch echt wel heel voorzichtig te zijn. We hebben dus meteen alle afspraken afgezegd en doorgehaald op de kalender. De komende weken heb ik dus niks. Net zoals zoveel van jullie.
Maar vandaag brak ik er even uit.
Ik liet me ophalen door mijn vader, die ik al 10 dagen niet meer had gezien. Vandaag is mijn moeder jarig en niets kon me stoppen om even naar haar graf toe te gaan. Haar 1e verjaardag waar ze niet bij is. Voor ons allemaal een moeilijke dag. We kregen appjes van haar feestje van vorig jaar. We zongen allemaal “Lang zal ze leven” en zij zong net zo hard mee. Ze zat te lachen en te genieten toen ze leerde Bussen (kaart- en drankspelletje) van de jongens. Zelf dronk ze nooit een druppel alcohol, maar ze had net zoveel schik.
We gingen dus naar haar toe en mijn zussen en zwager kwamen ook. Koffie mee en even op het bankje bij haar zitten. Ze was omringd met mooie witte bloemen. Echt feestelijk. Het was goed om daar even te zijn.
En dan weer terug naar de Safety-zone.
Ben ik ff blij dat ik in het buitengebied woon! Zóveel leefruimte en iedere dag even kunnen wandelen met de hond zonder dat je iemand tegenkomt. Totaal geen idee dat je opgesloten zit. Wat heb ik te doen met die mensen die in een flat wonen, midden in de stad. En dan kinderen thuis hebben en beide ook thuiswerken. Dat is 1 dag gezellig, 2 dagen ook nog leuk, maar volgens mij word je gek na een week! Dan zou ik roosters gaan maken, met activiteiten die moeten en activiteiten ter ontspanning of voor de leuk. Of je zou maar in een verzorgingshuis zitten en daar mag (bijna) niemand meer in of uit. Je bent hulpbehoevend en alleen en sterft dan bijna van eenzaamheid. Afschuwelijk!
Gelukkig heb ik daar hier geen last van.
Met 4 kinderen in- en om het huis, een man, een hond en een agrarisch bedrijf achter het huis, is er afleiding genoeg. Het seizoen is eindelijk begonnen na al die regen en de mensen willen gezond eten. En veel in huis hebben! De vriescel met groene kool is dan ook ineens (eindelijk) bijna leeg en iedere bloemkool die gesneden wordt, halen ze bijna uit je handen vandaan. Deze agrarische ondernemers zien dus een hele andere kant van de crisis. Bizar om mee te maken.
Verder heb ik veel e-books doorgestuurd gekregen, maar kom er nog niet eens aan toe… Ik kan namelijk ook thuis werken voor de Fitnessclub en dus heb ik alle tijd om eens nieuwe overzichten te maken en mee te helpen om alles op de rails te zetten i.v.m. de nieuwe WAB (Wet Arbeidsmarkt in Balans). Alle 11 fitnessclubs zijn nu namelijk gesloten en zo kan ik hier alle aandacht aan geven. Verder ben ik goed bevriend geraakt met mijn Dettol-ontsmettingsdoekjes. Alle dagen even een rondje deurklinken, afstandsbediening, mobieltjes, trapleuning, lichtknopjes…
En zo zie je maar weer.
“Elk nadeel heb z’n voordeel”. Al mis ik alle lieve mensen die ik anders wél altijd zie en worden mijn nagels en haar nu wel érg lang. Maar we doen het voor het goede doel. Duimen en hopen dat dit virus onze deur voorbijgaat én die van jullie.
Stay strong, dear ones!
Sandra Botman
