Ik ben niet zo’n fan van graffiti. Soms zitten er best mooie werken bij, soms ook helemaal niet. En eigenlijk geeft het hier en daar best wat kleur. Maar toch, vooral in het straatbeeld, ben ik er niet zo’n fan van.
Onlangs had ik een fotoshoot voor een EP met nieuwe muziek, die in mei uit komt. Op deze zonnige zondagochtend was de stad behoorlijk uitgestorven, dat voordeel heb je nu dan weer. Uit de shoot is één foto die we (mijn vormgever en ik) er uit vonden springen als albumcover.
Geschoten in een steeg in Haarlem. Ik bekeek de foto en toen viel mijn oog ineens op een donker stukje muur. Een hart, met graffiti op de muur gespoten. Op de plaat beland. Dat vond ik dan toch wel te gek. Het past bij de muziek, en zeker in deze tijd mag het er ook best wezen. Straks belandt ie dus op de plaat (EP). Voorgoed vastgelegd. Benieuwd of de maker er ooit achter komt. Misschien dat ik in mei wat EPtjes in de brievenbussen in de Korte Begijnstraat doe, toch leuk lijkt me.
