Afgelopen zaterdag waren we weer op pad met Marianne Ligthart. Twee voorstellingen in theater Het Postkantoor in Bovenkarspel. Twee weken geleden speelden we in Theaterkerk Hemels in Twisk. Onderweg er naar toe besefte ik mij dat het wel bijzonder is, dat we die avond weer voor aardig wat publiek speelden. Wat neer kwam op zo goed als uitverkocht vanwege vriendelijk verzoek twee grafzerken afstand te houden. Mensen die hun weg blijven vinden naar het theater. We doen allemaal ons best. Voor de theaters komt er ook wel wat bij kijken om het te regelen.
Afgelopen zaterdag twee voorstellingen, beide voor weer iets minder publiek wegens… ja. Het gaat even anders dan we gewend zijn. Tijdsloten voor binnenkomst en looproutes. Zo veel mogelijk op je plek blijven zitten. De alcohol die anders nog genuttigd zou worden na de voorstelling wordt nu door de zaal heen gegooid om de boel klaar te maken voor de volgende. Dat doet iets met de sfeer. Aan ons om met elkaar dat alles even achter ons te laten. Om toch even dicht bij elkaar te komen. Om je te raken met de muziek, teksten, een verhaal en een grapje. Het goede is dat er veel aandacht is, tijdens het spelen is het muisstil. En de mensen zijn blij en dankbaar dat ze hier bij kunnen zijn. Dat ze één van deze wat kleinere groep zijn. Wat ook voor een intieme sfeer zorgt. Na afloop wordt de zaal tamelijk snel leeg geveegd, maar gelukkig hebben we toch nog even wat mensen kunnen spreken.
Voor zaterdag staat De Schalm in Westwoud op het programma. Ook uitverkocht. En ik hoop dat dat zo blijft. Dat het na dinsdag niet ineens meer dan uitverkocht is, wat bij Het Postkantoor door de maatregelen even het geval was. De Schalm is een plek waar ik al jaren heel graag kom. Huub van der Lubbe schreef er over in zijn gedichtenbundel, een plek waar je je muzikant voelt. En daar doen ze ook al jaren hun best voor. Ik ben een gezegend mens als ik me zaterdag weer muzikant mag voelen in De Schalm.
