De mensheid houdt zich al eeuwenlang vast aan tradities en gewoonten. Er verdwijnen en veranderen er veel. Bijvoorbeeld het sinterklaasfeest dat in de laatste jaren een heel ander aanzien heeft gekregen door de pietendiscussie. Gelukkig beseffen we vooral dat het hier gaat om de inhoud van het feest.
Kinderen beleven het met een schoon geweten. Het probleem ligt bij de volwassenen. Eerlijk gezegd heeft het kind in mij ook geen zin in die discussie. Ik wil die vrolijke opwinding en spanning met hetzelfde kinderlijke, schone geweten beleven. Ik hou van dat spel. Kleur maakt dan geen donder meer uit, ongeacht of daarmee de traditie verandert of niet.
Toch is er een heel bijzonder gebeuren waarvan ik het heel erg zou vinden als het zou verdwijnen. In onze samenleving is het luiden van de klok al eeuwenlang traditie. Een bijzonder instrument dat wordt gebruikt om de mensen te waarschuwen tegen aankomend onraad of onheil, maar ook om feesten aan te kondigen en te omlijsten met vreugdegeluid. Zoals de huwelijken van koningshuizen. Het échte zeer bijzondere is dat de mensheid al heel lang gebruik maakt van dit instrument. Er zijn bewijzen gevonden dat er al in 3000 voor christus klokken bestonden. Da’s dus al zo’n 5000 jaar.
Ook hier op het dorp worden door de klok nog steeds boodschappen afgegeven aan de gemeenschap. Buiten dat je het hele en halve uur voorbij hoort komen, worden de kerkdiensten ingeluid. We weten ook precies wanneer er wordt getrouwd of wanneer er mensen zijn overleden.
Vooral tijdens deze crisis doet het luiden van de klok iets met me en ik vermoed dat ik niet de enige ben. Als de bellen klinken, kijk ik altijd even omhoog naar onze prachtige kerktoren. Ik realiseer me dan dat hij niet alleen bepalend is voor de mooie skyline van dit dorp maar ook dat hij een signaal in zich draagt dat symbool staat voor de solidariteit onder onze dorpsbewoners. Daar mogen we best trots op zijn.
Zo werden vanaf woensdag 18 maart om 19.00 uur in het hele land gedurende drie woensdagen, een kwartier lang tesamen alle bellen geluid als eerbetoon aan de corona slachtoffers. Op zo’n ongewoon moment is het bijna tastbaar. Als bij een landelijke dodenherdenking. Het geluid draagt het beeld dat we elkaar onzichtbaar een hand geven, al onze gedachten op één lijn zetten, alléén voor die slachtoffers. Een uitzonderlijk mooi gebaar. Dat een eeuwenoude gewoonte een behoorlijk ongebonden en vrijgevochten volk toch zo dicht bij elkaar kan brengen. Hoe bijzonder is dat?
Blijf alsjeblieft gezond en geniet van het zonnetje. Ik hou van jullie.
