De feestdagen waren rustig,

maar wel gezellig. Ook al had ik nu meer het idee dat ik telkens naar etende mensen moest kijken. Mijn 5-gangen diner was zoals iedere dag: in dezelfde kleur, samenstelling en hoeveelheid. En alle gangen hetzelfde. Gelukkig hadden we in totaal 5 “zondagen” en dus heb ik 5 keer een beetje witte wijn gedronken. Dat voelde toch als een feestelijk extraatje naast de sondevoeding.

Verder zouden we 2 januari naar Curacao op vakantie gaan,

met de 2 jongsten. Toen we het eind september boekten, wisten we natuurlijk al dat het waarschijnlijk niet door kon gaan, maar je houdt hoop. Helemaal toen Rutte zei dat Curacao zeker nog als vakantieland bezocht kon worden. Terecht werd onze reis geannuleerd en verschoven we het nog naar eind januari. Een heel klein sprankje hoop dat er dan ineens minder Corona zou zijn. Natuurlijk is ook dat niet zo en ook die boeking is geannuleerd. “Volgend jaar dan maar”, denk je dan. Maar dat is het ‘m nou juist: dat red ik niet. Dit jaar zal al met veel stunt- en vliegwerk gaan. Als ik dan nog weer een jaar verder ben, lukt me dat zéker niet meer. En we zouden met z”n vieren gaan. Dat vond ik ook zo ontzettend leuk. Vanaf maart begint hier het seizoen weer in bloemkool- en broccoliland, dus dat wordt ‘m ook niet. Wat keek ik er stiekem toch naar uit! En wat viel het me dus uiteindelijk af! Als een verwend nest dat zeurt om een luxe-probleem. Ik weet het…

Daarbij ben ik gestopt met mijn werk

en dus voel ik me ook een beetje verloren en nutteloos iedere dag. Geen belangrijke appjes, mailtjes of opdrachten meer. Ik had me wel bedacht op de 2e dag, dat ik het “met vervroegd pensioen” zou noemen. Dat klinkt wat leuker. En dus kom ik wat later uit bed, want dat doen pensionado’s. Dan een krantje, koffie, puzzeltje en dan in de lift naar boven om aan te kleden. Dan schiet de ochtend al lekker op. En omdat het allemaal niet zo meewerkt, zijn er nog weinig dingen die ik doe op een dag. Dan lijkt de ene dag als 2 druppels water op de andere dag. En dan begin je jezelf langzamerhand op te sluiten in je eigen kleine wereld. En de activiteiten die ze me hier thuis dan voorstellen, wijs ik 1 voor 1 af: “Nee, dat lukt me niet met die trillende vingers”, “Nee, dat doe ik niet, want dat houd ik toch niet lang vol”.

Alleen tv-kijken wil goed lukken.

De ene na de andere serie kijk ik ’s middags als ik aan de voeding zit. En ik snap wel waarom ik dat zo leuk vind: ik zit dan in een andere wereld. Meeleven met de mensen die ik op het scherm zie en deel uitmaken van die wereld, zonder belemmeringen. Je voelt dan even niet wat je hebt, want je zit met je hoofd heel ergens anders. Maar het is natuurlijk niet de oplossing!

Vandaag heb ik de laatste aflevering van New Amsterdam gezien

en ik begin geen nieuwe serie meer. Op Blue monday begin ik aan een nieuwe aflevering in mijn eigen leven. Dagen vullen met dingen die ik nog wel kan doen, meer dingen met een tijdslimiet doen en wanneer ik helemaal niks weet te doen, dan zet ik een berichtje in de app-groep die we ook hiervoor hadden aangemaakt. Want daar is altijd iemand te vinden die even wat met mij wil ondernemen. Ik hoop zo echt dat er weer een opleving komt die me een beter gevoel geeft. Geen blue monday, maar beautiful monday! x