Ik wilde het graag een beetje luchtig houden. Stukje positiviteit. Rode streep onder het woord, m’n computer herkent het niet… Iets over hele goede vouchers, om straks alles in te halen. Om iedereen weer te spreken die ik zo af en toe, hier of daar wel eens tegen kwam. Over cafés die onvervangbaar zijn. Ik heb er over zitten denken. Hoe kun je (nu) samenkomen met dat magische, die sfeer van een café. Gaat niet. We kunnen alles vervangen, maar volgens mij haalt niets het bij het café.
Veel verder kom ik even niet. Daarvoor is mij gisteren te veel gebeurd. Ik heb mijn oude diesel naar de garage moeten brengen. Hij startte nogal slecht. En dan was er ook nog dat akkefietje in Amsterdam. Ik was er niet bij, maar het houdt me sinds gisteravond bezig. Blauwe maandag betekent vandaag ook blauwe plekken van knuppels.
Je kunt het met de demonstranten (mensen) eens zijn of niet, maar de overgrote meerderheid staat daar (volgens mij) met de beste bedoelingen. Ook voor jou en mij. Omdat ze vinden dat de overheid te veel macht krijgt. Ik lees een bericht van een oud klasgenoot van me. Ze heeft een zangschool in Amsterdam. Vrienden van haar waren er bij. Mensen met een eigen onderneming die zich zorgen maken over het voorbestaan daar van. Mensen voor wie de rek er uit is. Het is best een verschil of je iedere maand je loon vangt, of dat je onderneming gedwongen gesloten is en je het moet doen met een beetje staatssteun.
Ik heb al langere tijd mijn twijfels over de berichtgeving in de mainstream media. Uiteraard niet over deze krant. Mede door het boek ‘De meeste mensen deugen’, waarin dit naar voren komt. In de media hoor ik vrijwel uitsluitend één geluid. Een selectieve groep deskundigen komt aan bod. Om mij heen zie ik mensen kritischer worden. Ik zie ook accounts op Instagram geblokkeerd worden en van LinkedIn verwijderd. Een bijzondere ontwikkeling… Heb ik het niet over die man in Amerika die om een andere baan raakt.
Je kunt het met de demonstranten (mensen!) eens zijn of niet. Je kunt je afvragen of je ergens moet gaan staan waar je niet mag staan. Hoewel ik ook licht de drang voel mocht er een avondklok komen om mijn hond dan uit te gaan laten. “Ja, die loopt al een straat verder”. We leven nog steeds in een tamelijk vrij land. Een land waarin het niet de bedoeling kan zijn (voor wat ik gezien heb, onschuldige) mensen met een knuppel weg te slaan.
Johan Keeman
