Toneelgroep ’t Fortuintheater bracht afgelopen weekend in het gelijknamige café de voorstelling Kaaljakkers. Jan van de Berg, de regisseur, spreekt in zijn inleiding over de tegenslagen die de uitvoering heeft gehad. Het stuk zou al een aantal jaren geleden zijn opgevoerd, maar door corona werd het uitgesteld.
Tot hun grote verdriet overleden daarna regieassistente Tiny Aker en de initiator/regisseur Dick Pronk, die ook nog de rol van Bertus zou spelen. Dick wilde dolgraag nog de rol op zich nemen, maar door zijn ziekte kon hij dit net niet volbrengen. De man die jarenlang actief was bij het toneel van ons dorp, sprak de laatste wens uit, dat het theaterstuk na zijn overlijden alsnog zou worden opgevoerd. Afgelopen weekend vond dat plaats met drie voorstellingen.
De eerste voorstelling is op zaterdag, de geboortedag van Dick. Uw correspondent is aanwezig op de uitvoering op zondagmiddag. Willem Verlaat, Michel Snip en Dick Sijm spelen drie broers, die geen cent te makken hebben en bedreigd worden met huisuitzetting, de bulldozers zijn al in zicht om met een nieuwe bestemming te beginnen. Op het toneel staan drie bedden en een scheertafeltje, aan de wand hangt een foto van hun vader (Dick Pronk). Verder is het een rommeltje.
De broers hebben veel tekst moeten leren, zij zijn constant aan het woord. Dat doen zij in het Westfries, uit het Nederlands vertaald door Sjaak Steltenpool, die ook voor de muzikale omlijsting zorgt. De broers hangen zo’n beetje de hele dag in en rond hun bed. Er wordt van alles besproken, waaruit vooral blijkt dat Bertus (Michel) last heeft van maagkrampen en straatvrees en in alles een probleem ziet en niet kan slapen. Kor (Willem) heeft iets bovennatuurlijks en denkt over magische krachten te beschikken. Hij grijpt elk moment aan om een tweedehands videorecorder aan te schaffen. Iets waarmee de broers niet in overeenstemming kunnen komen. Jaap (Dick) ontdekt de bijbel en leest zijn broers citaten voor. Hij zingt ook nog twee mooie liedjes. Boven alles blijkt dat het grootste probleem geld is. Zij hebben niets. Het valt niet mee om alles te begaffelen. Het is aandoenlijk, het is komisch en een pracht om te zien. Grappig om te zien is het gebruik van de spiegel. Men kijkt daarbij gewoon de zaal in en voert de scheerhandelingen en het stroppen van de das uit alsof zij echt in de spiegel kijken.
Een brief over de huisuitzetting brengt veel hilariteit. Wat moeten ze nu? Na veel spraakverwarring nemen zij uiteindelijk het besluit om te blijven. Zij schrijven een protestbrief en dat zal de overheid nog wel even verrassen en de werkzaamheden voor jaren stil leggen. Niet lang daarna dondert het decor in elkaar, de bulldozers zijn er al.
Een mooi cadeau van Dick Pronk aan de theatergroep, die dit weer als cadeau doorgeeft aan het publiek. Dat hebben ze mooi uitgepakt!
Na afloop is het nog even nazitten. Victor Kersten kan het decor weer op orde brengen. Verder werken de technische mensen Ton Breed, René Bruin Marco Dudink en regieassistente Anita Louter mee. Om acht uur is de laatste voorstelling. Ik hoop dat de theatergroep door gaat.
Gerard Bot.
