“Ik ben een thuishaalder”, zegt Antoon Hendriks, wanneer hem wordt gevraagd hoe hij in Wervershoof terecht is gekomen. Hij is opgegroeid in Amsterdam, zijn moeder overleed toen hij twee jaar oud was.
Zijn vader bleef achter met drie kinderen. Zijn vader hertrouwde en kreeg met zijn tweede vrouw nog vijf kinderen. Antoon had en heeft een probleem met zijn gehoor. Zo’n groot gezin gaf voor hem te veel ruis en kon hij zich moeilijk concentreren. Zij zochten voor hem een rustiger huis en die werd gevonden bij Jan en Trien Ruiter-Kuin aan de Simon Koopmanstraat. Op zijn dertiende kwam Antoon naar ons dorp.
“Dat was een rustig gezin en het ging goed. Ik kon onderwijs volgen aan de Lagere Tuinbouwschool in Wervershoof. Ik moest eerst wel even wennen. Ik ging naar school en had elke weekend vrij, maar dat bleek een misvatting in een tuindersgezin. Ik heb in totaal nog achttien jaar bij Ruiter gewerkt.”
Tiny is geboren in Wervershoof en woonde aan de Dorpsstraat. Na de lagere school ging zij naar de Naaischool, de Huishoudschool. Daarna werkte zij in de huishouding in heel veel gezinnen, ook lange tijd bij Ruiter. “Mijn ouders hadden acht dochters en een zoon. Er was altijd wel een gezin waar een van de meiden aan het werk was.”
Antoon en Tiny kennen elkaar al langere tijd, maar het wordt pas echt iets wanneer Antoon haar vraagt om mee te gaan naar het zilveren bruiloftsfeest van Ruiter. Hij vond haar wel leuk en dit bleek andersom ook zo te zijn. Op 13 augustus 1958 trouwden zij. Zij gingen wonen aan de Bonstraat 9 in ons dorp.
“We hebben daar tot 2010 gewoond. Nu bewonen we een seniorenwoning, ook aan de Bonstraat. We hebben vijf kinderen, Sjaak, Ad, Annelies, Ton en Edith.”
Na de arbeidzame periode bij Ruiter, ging Antoon naar Verkade in Zaandam, waar hij meer mogelijkheden zag.
Hij is 25 jaar verantwoordelijk geweest voor de machines van de koekafdeling. Elke doordeweekse ochtend stapte hij om 06.00 uur in de ‘Verkadebus’ om om 07.00 uur aan het werk te gaan tot 17.00 uur. Met de bus was hij weer om 18.00 uur thuis. “Ik heb daar met plezier gewerkt en voelde me daar erg gewaardeerd. Toen ik 60 werd, moest ik stoppen, hoewel ik dat niet wilde.” Tiny was al die jaren thuis aan het werk. De moeder van het gezin, zoals dat in die tijd ging. Daarnaast maakte zij tot haar tachtigste deel uit van het dameskoor.
Stil zitten was er niet bij. Antoon werkte nog een aantal jaren in de bloemen in Hoogkarspel, niet meer met de bus, maar op de fiets te werk. Na zijn échte pensioen werkte hij nog jaren als vrijwilliger bij de kerk, elke dinsdag met nog een aantal mannen voor het werk in de tuinen.
Antoon en Tiny pakten vaak de fiets voor een rondje in West-Friesland. Met de trein reisden zij door heel Nederland. Drie keer gingen zij over de grens, twee keer naar hun zoon Sjaak (Thailand en Engeland) en een keer met de trein naar Lourdes.
Nog steeds genieten zij van de tijd die hen gegund is. Antoon (94) en Tiny (91) vervelen zich geen moment. Al puzzelend en lezend tussen de bezoeken van kinderen, kleinkinderen (elf) en achterkleinkinderen (acht) door in hun mooie seniorenwoning aan het water. De tuin ligt er prachtig bij. Zij hebben in het dagelijks leven veel steun van hun kinderen.
“En we doen ook mee aan de moderne tijd, want we appen veel!”. En wist u, dat de alle moppen in de bakkerij van Edith (Swart) worden ingepakt door Antoon? “Ja, van de week ook nog 90 zakjes.” Een mooi stel, die twee. Vorige week zondag hebben zij een prachtig geweest gehad.
Gerard Bot.
